Dag 24 - een boze vulkaan Mt St Helens

We zijn de grens weer overgegaan. We rijden niet meer in Oregon, dus we moesten weer belasting gaan betalen, maar we mochten dan wel weer zelf tanken :). Ja de Verenigde Staten kennen ook best nog wel wat verschillen. Het zit er bijna op, we hebben nog 3 dagen tot uur 0, dus nog even genieten van de prachtige natuur van dit inmens grote continent. We reden naar het noorden richting Seattle en dit keer even op de snelweg want we hadden wat tijd in te halen. Met 70 mijl per uur dat is 120 km/h dus het schoot lekker op. 

Weet u het nog gisteravond stonden we voor een gesloten winkeldeur, dus zijn we nu maar even naar Sears gegaan om het kadootje voor 1 van u te gaan kopen (tja wie o wie). “Hello, Can I help you?”, hoorde ik een verkoopster tegen Ania zeggen. “Wel I am just looking for some p.. to… ,”. Nee, nee, ik ga het echt niet verklappen, die vlieger gaat hier niet op. Een aardige meid en ze vond het ook wel heel bijizonder dat we helemaal uit Nederland hier op bezoek waren. 

Nu waren de plannen dat we 2 bergen zouden gaan bezoeken waarvan de 1 een wit besneeuwde is en de ander een vreselijk grote luchtvervuiler. In toekomst kijkende oftewel ver voor ons kijkende zagen we dat er een donker luchie aan kwam zetten en juist boven de plaats waar we naar toe moesten. Mount Renier is de hoogste berg van Washington zo’n 3300 meter en erg mooi van vorm en als hij besneeuwd is (wat zo goed als zeker was), was 1 van onze doelen, maar daar we in de toekomst konden kijken vanwege de verre blik die we konden werpen zag het er onheilspellend uit. We hadden inmiddels ervaring met een andere berg. Dit wordt weer glibberen straks en daar we dan veel kilometers moeten maken om tot de slotsom te komen dat we er niet op konden was zonde. Na overleg besloten we om onze tijd te gaan besteden aan de Mount St. Helens. 

Hierbij hadden we drie keuzes. Zuidzijde zoals we kwamen aanrijden, oostzijde, maar daar moesten we flink voor omrijden, westzijde en die lag op de route. Waar internet al niet goed voor is. Even een forum opgezocht over deze berg en jawel de meningen waren verdeeld. Maar 1 sprak ons wel aan die had wat meer uitleg erbij vermeld en dat was de westzijde. Dus dit werd ons doel. Moet zeggen zeker niet zonder resultaat, precies zoals het beschreven stond. Bekijk hiervan de foto’s even. 

Het was een lange weg slingerend maar wel heel mooi aangelegd. Diverse bruggen op gigantisch hoge pilaren brachten ons naar boven. Onderweg kwamen we na elke bocht de berg wel weer tegen. Het was een schitterend gezicht. We waren op zon 2000 meter gearriveerd. En als we nu dachten alleen te zijn hahaha, heel Amerika moest uitgerekend op maandag 21 sept. deze berg oprijden. Maar goede de berg is groot genoeg om iedereen te bergen zeg maar.

Mount St. Helens, een vulkanische berg, nog steeds actief en die voor het laatst in 1980 actief was en er was toen een vreselijke grote ramp ontstaan. De Mount St Helens is vooral bekend vanwege de grote uitbarsting op 18 mei 1980, de eerste sinds 123 jaar. Dit was de meest dodelijke en verwoestende vulkaanuitbarsting in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Bij de uitbarsting kwamen 57 personen om het leven en raakten 200 huizen, 47 bruggen, 24 km spoorweg en 300 km weg vernield. De uitbarsting werd voorafgegaan door een beving van 5,1 op de schaal van Richter waarbij de top van Mount Saint Helens instortte en de berg 400 m lager werd.

Hierbij een filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=VFDEZicynbg

Het was vanaf het uitzichtpunt goed te zien wat er toen destijds gebeurd was. En ranger was de story aan het vertellen en dat deed hij wel op een erg ludieke wijze. Alsof de berg eigenlijk een held was. De lava die toen stroomde  was 10 keer dikker dan de normale lava die bij een vulkaan vrij komt. Doordat de berg eigenlijk in zijn geheel explodeerde kwamen er paar lagen vrij die als het ware over elkaar heen schoven en de sculpturen die toen zijn gevormd hadden een spciaal karakter zo is aan de zuidkant een tunnel van lava gevormd. Helaas konden we die niet bezichtigen want het toeristen seizoen daar was gesloten, hahaha leuk he die Amerikanen, bedankt he zuiden nu zijn ze allemaal hier naar toe gekomen en moesten we dringen lol. 

Wat wel weer heel slim is, is het feit dat dit fenomeen gelijk een touristische trekpleister is geworden waar men dan weer aan kan verdienen. Helaas moesten we dezelfde weg terug want er was geen doorsteek naar een andere weg of zo. Jammer is het altijd dat hoe graag ik veel dingen wil delen met de lezers, ik het nooit zo mooi kan maken als dat de aanblik in werkelijkheid is. Dus helaas zullen jullie het met de foto’s moeten doen. Welliswaar heb ik een film gemaakt, dus mocht iemand ooit de film willen zien !!!.

Er stond een hamburger foodcar op de parkeerplaats. Mmm, dus even een broodje besteld. Maar ook hier zaten we  niet alleen. kent u knabbel en babbel nog van de Donald Duck. Welnu die waren ook hier weer voltallig aanwezig en ze waren bepaaldelijk niet schroom nee eerder brutaal te noemen. Bedelen kunnen ze als de beste op hun achterpootjes stonden ze tegen je benen op en dan die vragende kraaloogjes zo leuk. Ik had best wel  moeite om niets te geven maar heb het toch niet gedaan, he feit dat deze diertjes in het wild leven betekent dat ik ze niet moet verwennen met een luxe maaltijd van een hamburger, dat is slechte te noemen. 

Het was best alweer laat geworden dus tijd om de berg weer af te zakken. Aangekomen in het hotel Quality Inn., in Centralia, een niet al te grote plaats en samen met wat andere kleine plaatjes een slecht onderhoud te bespeuren. Morgen richting de watervallen die groter zijn dan de Niagara, daar ben ik ook geweest dus heb wel een vergelijk.

Welterusten