Dag 22 - verrassend Pacific City

Vandaag niet al te veel kilometers, dus konden we rustig aan doen met inpakken, voor zover je over inpakken kan praten. De zon scheen, huraayy, dus eindelijk korte broek en zonnebril. We reden nog even naar een plaatsje Pacific City genaamd. Hier lag een rots in de zee die heel bijzonder zou moeten zijn  (Cape Kiwanda). Daar aangekomen ontdekten we wel een rots in de grote plas, maar ach een rots in de branding is toch niets bijzonders. 

Een leuke boulevard met restaurantjes lachte ons tegemoet, maar nu ook de gele rots die Ania op de foto had gezien. En inderdaad er lag als verlengde van de rots die we al eerder zagen een gele rots op het strand gevolgd door een duin die zo hoog was als de Vaalserberg. Er waren mensen omhoog aan het klimmen op dat rulle zand. Een vermoeiende bezigheid want zelfs de jeugd  moest onder weg even stoppen om uit te puffen. Maar was dit nu zo heel bijzonder na al het pracht wat we in the States al hadden gezien. Nee eigenlijk niet echt. Wat vele malen leuker was, was het feit dat hier een ruige zee was en een goed surfgebied, er was dan ook een surfcompetitie, die nog wel moest beginnen volgens mij. 

We reden over een parkeerplaatsje richting zand. Ik volgde andere voeruigen die dat ook deden, en kwam in een vrij diepe zandgeul terecht dus even 4 wiel drive erbij en gaan. Op het strand kon je je auto kwijt. De Amerikaanse mens op het strand is toch wel iets bijzonders. Als ik het afzet tegen het strandbezoek wat wij kennen. Wij komen, gaan liggen, zwemmen af en toe en als we dan rood zijn keren we weer naar huis in de file. Hier is het toch anders, ze zijn bezig, ze liggen niet echt in bikini, ze trekken zich van een ander niks aan, doen gewoon waar ze zin in hebben en niemand stoort zich. De een loopt in zwemkleding terwijl de ander gewoon in zijn spijkerboek met laarzen aan over het strand baggert. 

Op een gegeven moment kwam er een bootje al toeterend met een vreselijk noodgang richting strand aangevaren. Als dit maar goed gaat? Wat blijkt, het toeteren was om de strandgasten te waarschuwen dat hij eraan kwam en op een speciale plaatjs op het strand schoof de boot met een flinke snelheid tientallen meters het strand op. Dit was dus een vissersboot en er volgden er nog een aantal. Deze vissers hadden waarschijnlijk ook een wedstrijd want op het strand stond een lady in uniform, waarschijnlijk van de staat, die de vis die was gevangen ging beoordelen op lengte en kwaliteit.  

We moesten helaas verder naar onze bestemming. Dus nog even wat opnames gemaakt, auto in en weer door de geul. Maar helluuuup, de geul was inmiddel door die grote bakken op hoge wielen een beetje dieper gemaakt. Ja en dan kan je je vier wielen wel bijzetten maar als je bodem op de grond ligt en je wielen komen vrij dan werkt het niet echt. Pfft effies zweten hoor en in z’n achteruit. Dat lukte dus nog maar een ander spoor opgezocht en vrij waren we.

Onze tocht lag deze keer op een vrij stille binnenweg die bijna op een gewone kaart niet te vinden was, maar zoals gewoonlijk op Ipadje wel. Later bleek dat stille toch wel even anders. Dat ding vind ook echt alles, onze restaurantjes staan er altijd keurig op vermeld evenals de motels en dan natuurlijk de wegen. Langs deze wegen aan de kust was ons opgevallen dat er regelmatig bordjes opdoken over tsunami’s. Wat veel mensen en wij dus ook niet, niet weten is dat de west kust van Amerika aan aardverschuivingsgebied is en deze veroorzaken dan op hun beurt weer een tsunamie. De bewoners van de kustlijn worden dan ook regelmatig geïnformeerd over wat te doen bij een aardbeving dmv van bordjes langs de weg. 

Ik reed niet al te hard want je wlt toch genieten van de natuur. “WELCOME IN HEBO”,  stond er langs de weg op een groot bord geschreven. Wat nu weer, ik heb al een park ergens in the states met mijn naam en nu krijg ik ook een heel dorp in mijn schoot geworpen :). Wat leuk een plaatsje dat HEBO heet. En dan kom ik langs ja hoor. Toeval bestaat niet wordt er soms wel eens gezegd. Alles heeft een reden en bestemming. Pfft nou ben benieuwd wat me staat te wachten dan. Ik heb het opgenomen op de video. 

In het dorpje even gestopt om te kijken wat ik heb opgenomen. Heeft uw wel eens naar een film gekeken waar op een foto die men dan neemt een persoon staat die er niet was of juist andersom. Dat laatse was bij mij het geval. Dus dit was dan dus dan onheilspellende. de camera had het niet goed opgenomen of was ik zelf zo stom hahah. Enfin zoals een goed cineast betaamt de scene overdoen dus terug rijden hahaha. 

Het dorpje had een paar mooie huizen maar voor de rest kan een blind paard er niet meer rotzooi van schoppen als dat het al was. Zigeuners denk ik haha. Ik schaamde mij, dit plaatsje mag geen Hebo heten hoor. Ik heb de wet overtreden met mijn snelheid. Wat rubber achterlatend van de banden ben ik snel weggereden. Dag Hebo, was leuk je te ontmoeten, maar ik hoef je niet. Hallo wat is dat nou, nee, hangt er gewoon een complete auto in een boom op iemand zijn erf, volledig opgeknapt en in de Amerikaanse kleuren gespoten. Zag er best leuk uit en bezienswaardig. 

Garagesales zijn in Amerika een gewoon goed, je hebt het een en ander over en wilt het kwijt dan gaat het niet zoals bij ons naar het grof vuil. Je maakt een bekendmaking bij je in de buurt en stalt de hele zaak voor je deur uit. We zijn gearriveerd in Portland. Ons totootje weer wat lichter gemaakt en internet geopend voor de maaltijd. Echt he, op Google is alles te vinden en vaak ook nog de indeling van de zaak, het menu, de prijzen en ga zo maar door. Dus  Mama Mia was gevonden in downtown Portland. De eenrichtingswegen gevolgd en ons aangemeld bij de hostes van het restaurant. Pak weg 25 minuten dan hebben we weer een tafel vrij voor u. Prima toch dan even rondwandelen. 

Portland een oude stad, althans het centrum, maar oud kan mooi zijn. Minder is het als het centrum ook nog eens een onverzorgd en vies uiterlijk vertoond. Maar zo leren we steeds meer van de grote steden. We hebben redelijk gegeten, niet iets dat je zegt van yummie dit bestel ik weer. Mijn maaltijd was enigszins geknoflookiseerd en dus dorst ik weinig meer tegen anderen te zeggen. Als ik engels praat dan moet ik kracht bij zetten. Zie je het voor je, “hello sir”, terwijl de sir dan achterover deinst en op 2 meter afstand gaat staan. Ik ben maar naar bed gegeaan zal morgen wel  minder zijn.