Dag 21 - Oregon Coast part 2

Mistig !!! Wauw en we moeten nu naar de kust om de prachtige westkust te aanschouwen, ach wat bomt het ook, we rijden gewoon en dan voelen we toch aan de rotsen en strand, zeg maar een soort Braille rotsen. Slingerend net onder de wolken door en tussen de bomen omhoog en omlaag, langzaam rijdend en soms weer snel, maar de haarspeldbochten kon je nooit met meer dan 30 mijl/uur pakken, dat is ongeveer 50 km. Op deze bebosde route kom je ook veel vrachtwagens tegen die afgeladen zijn met van die mooie rechte boomstammen, de zgn Oregon Pine, u kent deze houtsoort wel denk ik. 

Trouwens de maximum snelheid in Amerika is 70 mijl en minimum is dan weer 15 mijl. Buiten de bebouwde kom op de zgn B-wegen praat je dan over 55 tot 65 mijl en de autosnelwegen 70 mijl. Bij huizen langs de weg of in een bebouwde kom mag je dan soms 25, 35 of 45 afhankelijk van wat wordt aangegeven. Bij scholen vaak niet meer als 20 als de scholen uitgaan en dat wordt dan weer aangegeven door knipperende verkeerslichten. Ik ben ooit een keer gepakt maar de aardige politieagente snapte van mijn rijbewijs niets dus ze gaf de moed op en wenste mij fijne vakantie. 

Dat aanhouden gaat met de nodige voorzichtigheid, je wordt van achter benaderd met de hand op hun pistool. Ik moest mijn handen op het stuur leggen, want tja in Amerika kan je soms een wapen dragen. Ook dat geldt weer niet voor alle staten. Er zijn staten bij waar je hem wel  mag dragen maar niet geladen, staten waar je het niet bij je mag hebben. En het verhaal dat je zomaar een wapen kan kopen is ook weer grote onzin. Want een vergunning is altijd vereist. Welke dan wel weer eenvoudiger te krijgen is als bij ons dat is dan wel zo. Maar ik moet eerlijk bekennen dat als je buitenaf woont het niet verkeerd is om zo’n ding in huis te hebben. Ik snap best waarom de Amerikaan tegen afschaffing is. Maar goed dat is een discussie apart. Ok illigaliteit vind je overal en onder de toonbank verkoop is in Nederland bv ook niet vreemd. 

We dwalen af, ik was aan het rijden onder de wolken. Huh, wat zeg ik, Wolken ? wow, ze verdwijnen als sneeuw voor de zon. We hadden geluk, we kregen een blauw luchtje, we hoefden niet meer gebukt in de auto te zitten om eronder door te kunnen kijken. En we zaten ook nog eens dicht bij de kust ook. Waldport was in zicht. Een niet al te groot plaatsje, rustiek en met een klein beetje strandplezier, verder was het eigenlijk meer gericht op vissers. Plaspauze hier want onze uitlaatjes begonnen aardig te protesteren. Kijk in Nederland heb je soms nog wel eens een openbaar toilet maar hoe doe je dat hier dan? Simpel ! op een openbaar toilet. En het barst ervan, in de natuur staan heel veel van die hokjes opgesteld. We gaan maar niet in details treden over hoe vies ze soms kunnen zijn. Maar deze in Waldport was een prima plaatsje om de hondjes uit te laten. 

Even een paar foto’s geschoten, ook in het iets naar het zuiden gelegen plaatsje Yachat, wat een speciale grillige kustlijn heeft. Natuurlijk mijn video laten recorden en toen weer op naar een wat grotere plaats ten noorden van Waldport genaamd Newport. We kwamen binnen over een brug, pffft brug? dat is geen brug, dat is een BRRRRUUUUGGGGG. Die Amerikanen weten echt wel wat bruggen bouwen betekent. Om te beginnen maken ze ze vaak zo hoog dat een zeeschip er onderdoor kan varen en dus niks moeilijke systemen met ophaalmeganismen,  kabels en losse onderdelen, gewoon de auto een helling op laten rijden. En eerlijk is eerlijk het is ook wel bijzonder als je op die hoogte over de rivieren kan kijken. 

Newport is een touristische badplaats, alhoewel je eigenlijk wel het bad ervan af kan halen want er is niet zoveel plek om in zee te baden. Nee, ook hier weer veel visserij en langs de waterfront wandelstraat zijn veel visafslag bedrijven. We zijn eerst maar eens wat gaan eten want de maagjes knorden. Wie er ook veel vissen zijn de zeeleeuwen. Nee, moet je nu horen wat een gekrijs. Het was het geluid van een hoorn van een schip maar dan eentje die met pensioen moet. Een zwaar roetig geluid was waarneembaar. Waar komt dat dan vandaan? 

Na enig speurwerk ontdekten we dat achter een visafslag een paar kleine pontons lagen die afgeladen waren met zeeleeuwen. Wat een herrie maken die dieren als ze bronzig zijn, want daar ging ik toch vanuit gezien de story achter het feit waarom die dieren zo dicht bij de bewoonde wereld lagen. We hebben vol verwondering het toneel staan aanschouwen en we waren zeker niet alleen. Dit was een gratis zeedieren show. Maar was het dit dan, waren dit alle zeehonden die we te zien kregen? Nee even verderop in de rivier (zout water). lagen er nog zon 50 op een pier buiten de 50 die op dat ponton lagen.

Het blijkt dat de zeeleeuwen zich aan het verzamelen waren om zeewaarts te trekken naar de vrouwtjes toe die inzee op de mannetjes wachten dus dit waren allemaal mannetjes. En dit gebeurd elk jaar aan het einde van augustus. Tja en daar heb je de ellende, mannen willen altijd stoer zijn en altijd maar vechten, dat was dan ook wel te merken er werd onder luid kabaal gegooid en gesmetem de een na de ander werd al bijtend naar elkaar van een ponton geduwd. Het kijken naar die dingen neemt een behoorlijk tijd in beslag, want voor we het in de gaten hadden was het al laat en we wilden toch nog iets verder rijden langs die mooie wilde kustlijn. Hoppa ons vehicle in en op weg naar Lincoln City. 

Otter Rock stond er op een bordje en zo nieuwsgierig als we zijn moesten we natuurlijk even een stop houden en dat was niet onverdiend. Walvissen!!! Voor het eerst in mijn  leven kon ik van grote afstand de levertraan leverancier zien. Vroeger dacht mijn moeder ook dat als je een schepje suiker nam met levertraan je weerstand veel groter was. Ach misschien was dat ook wel zo, want ik heb een weerstand gekregen, niet te filmen. :). 

Pffft walvissen. Waar dan ? nou daar, wees een Amerikaan richting Japan. Na goed kijken zagen we inderdaad de fonteinen de hoogte in gaan. Dus het spuiten zie je wel maar de romp van dat ding blijft grotendeels onder water, Dus het spektakel bleef achterwege. Nou lekker dan, weer een teleurstelling in mijn leven. Maar ik was het al weer snel vergeten, we reden door naar Lincoln City, alweer een plaatsje voor de zeeliefhebber, nou plaatsje, dit keer was het net als Newport een vrij grote stad. Ons geboekte motel opgezocht en van de nachrust genoten.

Tot morgen.