Dag 25 - het einde nadert

Zo dan, dit is lekker, we kunnen uitslapen en ja zomaar tot 8 uur. Maar dan krijg je wel een volgend probleem. Als je een paar weken gewend bent vroeg op te staan dan sta je ook vroeg op als je mag uitslapen :). Maar dan is er FB om even de actualiteiten weer bij te schaven en het blog om even te kijken of er nog iemand gereageerd heeft. Lekker op het bekende gemakkie, ontbijtje, ritueel wassen en koffer weer op transport in de auto gezet. Onze bestemming is een waterval met de naam “snoqualmie”, pfft wie verzint zoiets, een waterval die volgens de beschrijving 30 meter hoger zou moeten zijn dan de Niagara. 

We reden weer eens tussen de Oregon Pines, maar nu in Washington, dus eigen moeten die bomen Washington Pines heten. Maar goed weten zij veel de mens trekt een grens en de natuur groeit gewoon door. Ineens zie ik Ania zowat door de vooruit vliegen. “Wat doe je”?, “Ja, jij remt”, ja dat is ook weer waar maar ik moest wel en terwijl ik dat zeg rij ik achteruit tot een open spot tussen de bomen in. Een plaatje komt te voorschijn.

Jawel Mountain Rainier kwam te voorschijn, de berg waar we eigenlijk de vorige dag nog heen zouden gaan. “Zo, dan, wat een mooie look zo, nergens een andere berg te bekennen en dan steekt zo’n witte kolos wel erg af tegen de blauwe hemel, het leek de Kilimanjaro wel. Even een spot zoeken om wat plaatjes te maken van dat ding, die is het waard. We vonden wel iets bij een meertje met mooie villa’s. Van zo een uitzicht kan je geen genoeg krijgen dus tijdens de rit erlangs bleven we maar foto’s en video maken. 

Inmiddels waren we alweer een uur verder en nog steeds was de joekel in beeld. “We rijden toch geen rondjes navigator?” Nee die berg is zo groot, eigenlijk was dit ook gewoon een vulkaan maar dan wel eentje die echt uitgedooft schijnt te zijn. Alhoewel gelooft u het? De aardbol doet wat hij wil en als hij een uitlaat nodig heeft dat wordt deze gewoon betrokken bij het uitspuwen van de rommel zoals lava en ander gesteente. Maar goed we gaan er maar van uit dat het pitje is uitgeblust. Als hetebron doet de berg het dus  niet meer maar er ligt wel erg veel sneew. Dus het kan nu een goeie koelkast zijn. 

Inmiddels weer een uurtje verder en nog is dat ding in beeld, ik begin geirriteerd te raken. Komen we dan nooit van dat gedrocht af wat een lelijke pokke berg zeg. Snap niet dat die Amerikanen zoiets neer kunnen zetten. Gelukkig we mogen met een bocht naar links de berg achter ons laten en lanzaam maar zeker verdwijnt hij achter de horizon. Eigenlijk was het best een mooie berg toch. We naderden de waterval en deze keer was hij vlak bij de we dus we waren vanuit de auto snel op het uitzichts plateau (dit is frans, hahaha). 

Ja, altijd maar Nederlands tikken is saai, dus even een flinke kennis van mijn taalgebruik ten toon spreiden. Waar was ik? Oh, ja, de waterval. ok kom tie, hij is mooi, hij is hoog, hij is nat, hij is smal en dat hoger geloof ik wel. Kort samengevat is de waterval wel hoger maar zeker niet grootser. Weer moet ik plassen, hoe kan dat nou. Weinig toeristen, maar genoeg om mee te klaverjassen.

Nog even genoten en toen naar de nagelstudio voor Anna. Jawel hoor, de nagels werden gedaan en dan kan ik weer niet aanzien, dan wil ik ook, ik heb gekriebel aan mijn voeten altijd al lekker gevonden. Ok ik ook bij mama china in de voetenbak. Was lekker hoor, aslof je nieuwe schoenen had. Het Days Inn was waiting en dus zijn we daar naar toe gereden. Tenminste dat was wel de bedoeling als er niet een Outlet in de weg stond. Ania natuurlijk weer een rondje gewandeld en John zo geduldig als hij is, lekker knikkebollen in de auto.

Vanavond weer lekker gegeten in Oh P.F.Chang’s. Chinees restaurant. 

Morgen mijn laatste story en de “Wist u dat” regeltjes en dan zien we elkaar overmorgen wel weer in ons kikkerlandje.

Welterusten.