Dag 19 - Bend verlaten nu richting… lees even verder, u zult zich verbazen.

16 september 2015 - Roseburg, Oregon, Verenigde Staten

Zo het winkelen is voorbij, althans voorlopig, de grote stad achter ons gelaten met als doel de grote krater vol water. We moeten hier ongeveer 100 mijl voor rijden, klinkt goed maar is wel 160 kilometer. De Amerikaan praat niet over mijlen maar rijdt in uren, dus is het ongeveer 2,5 tot 3 uur rijden. Maar die vlieger gaat natuurlijk niet op als je een navigator naast je hebt zitten die toch weer wat weet te vinden om van het padje af te gaan. Het landschap was eigenlijk een beetje meer het landschap van Texas. Een asfalt weg recht vooruit zo ver je kunt kijken. Heuveltje op, heuveltje af, links en rechts geel droog gras en om de 10 meter een naaldboom daarin, links en rechts zover je kunt kijken. Vaak een wit hek om een ranch heen. Dit hield best wel lang aan totdat we weer geheel tussen de bomen verdwenen. “Wat een vreemde steenachtige massa is dat links en rechts van ons”.

Wat bleek na weer de ipad te hebben geraadpleegd, we reden door een vulkanisch gebied en dat was dus opgedroogde lava (Newberry National Monument). Mensen die op Tenerife zijn geweest weten wel wat ik bedoel. Het gebied was zon 40 ha. groot, dus daar wilde we het onze van weten. De eerste de beste afslag die naar dit gebied leidde opgereden. Het zag er wat stilletjes uit, meestal staat er wel een auto bij een visitorscentrum, want ook dit bleek weer beschermd gebied. Helaas het gebeid was hermetisch afgesloten, we konden nergens op. Een touringscar die waarschijnlijk ook wilde reed een beetje agressief achteruit en verdween ook weer de weg op, ik denk dat hij boos was voor zijn verloren rit. Ach ja, jammer maar we zijn ok op goed geluk hier Amerika aan het verkennen dus ons maakte het niet zoveel uit, we krijgen nog genoeg avontuur zal blijken.

Wij ook de weg maar weer op en op weg naar ons doel (Crater Lake). Na best wel een lange rit tussen weer die groene joekels, u weet wel die van dat regenwoud, kwamen we uiteindelijk bij de ingang van het park waar de krater in ligt. Even op het dashbord de temp bekeken en schrik niet, die was gezakt tot bijna 42 graden F. dat is KOOOUUUD. De situatie ging zich voordoen die we in het begin hadden meegemaakt want we kwamen langzaam wel weer die richting op. De krater is ooit in 1300 ontstaan door een vulcaan uit basrting die de berg heeft doen exploderen in een ronde dijk van 60 meter hoge stijle wand en daartussen een gat van 600 meter diep die door de eeuwen heen is gevuld met smeltwater en regenwater. Hmmm wat is het verschil eigenlijk het komt toch beide van de hemel :). Het water is door de diepte fel blauw gekleurd.

Maar helaas van dit alles mochten wij niets meemaken. In het park begon het een beetje te regenen. Huh regen, dit was geen regen dit was sneeuw. Het dasbord verraadde dat het inmiddels bijna vroor. Wat is dit nu we zitten in de late zomer hoor. Langzaam maar zeker stegen we naar een steeds grotere hoogte om straks uiteindelijk op 2100 meter uit te komen, Het meer lag dan ook op 2000 meter en is 8 kilometer in doorsnede en zo goed als bijna echt rond. Dit beloofd wat, sneeuw en dan zonder voorzieningen een bergpas in. Oh wacht het houdt al op en de bomen zijn nog steeds groen dus. Maar nee een aantal kilomter verderop werd het toch menens, de bomen waren nu echt wit, wat een pracht, en we konden geen 100 meter ver meer kijken. Wat zal dat meer mooi zijn zo meteen.

We waren gelukkig niet alleen, er waren veel meer gekken op weg naar boven. En of je nu paars groen bruin of zwart bent, Amerikaan, Afrikaan of Europeaan, gekken vind je dus schijnbaar overal. Ik zat in een dunne spijker broek en dun jasje terwijl Ania een lekker winterjack had gekocht en dit dus aan had. Zo de winkelhobby dan toch nog zijn positieve uitwerking hebben. Af ent oe kwamen we bij een uitkijkpunt hahahahah. Moot joh dat witte meer, want de witte mist hield onze vooruitziende blik behoorlijk tegen.

In de een wazig witte massa konden we af en toe de hoge muren ontdekken en heel af en toe kwam het water te voorschijn, maar was dit dan blauw? Nee van geen kanten. Hier zal echt de zon voor moeten schijnen. Het dashbord begon ook aardig tegen te werken, tis dat een dashbord niet kan lachen anders had een brede smile voor mij uit gekeken. 32 graden F. dit is dus gewoon 0 he. Ania kon de wagen wel uit, die bevroor niet, maar John, de kou kleun, bleef mooit in de wagen zitten kacheltje an en door de besneeuwd vooruit koekeloeren. Ja, als ik voor Eskimo had willen studeren had ik wel in Alaska gewoont. Ik moest even proberen of het ook glad was en dus op een stil stukkie even met beide voeten op dat grote linkerpedaal gaan staan,

Normaal vlieg je tegen de vooruit maar nu bleven onze koppies gewoon achterover en dus gleden de wielen een stukkie door. Dit wordt oppassen geblazen. Ja hoor, een jongen uit de stad in Holland waar horizontaal wordt gereden rijdt nu op hellingen van gemiddeld 7% die dus gewoon glad waren. Maar goed ik ben nooit bang van mijn stuurwiel geweest dus ik stoere honk niks laten merken. Ik laat deze blog ook niet aan Ania lezen.

We kwamen boven op de top van de berg dus op 2100 meter waar een groot restaurant stond en souverniers natuurlijk. Wow het was druk binnen haha, Ja gek he, het stormde inmiddels. Deze plaats in in Amerika het hoogste punt in Oregon, waar nog een asfaltweg ligt, meestal zijn de wegen op deze hoogte niet geplaveid.

In het restaurant stone een vrouwtje te bibberen en dan bedoel ik ook echt bibberen. Ze schonk warme thee voor haarzelf maar kon haar handen niet stil houden. Een Amerikaan kwam langs ons tafeltje langs en zei tegen een Andere Amerikaan. “ Dit overvalt jullie zeker wel”. Wat bleek het vrouwtje en de man tegen wie gezegd werd dat het hun overviel, waren op de motor met amper warm motorkleding aan. Een spijkerbroek en dus zomer jasje lijkt me niet geheel gepast in dit weer. En ach overvalt was wel erg overdreven want je komt toch omhoog in de sneeuw. Ze je wel er zijn veel meer gekken dan men vaak denkt. Deze mensen overtroffen ons dus wel zij waren gek, anderen waren gekker, maar deze mensen waren het gekst.

We keerden toch maar terug naar beneden want ik wilde echt niet te lang wachten tot er een dik pak lag. Maar downwaarts is juist nog linker want dan moet je het echt hebben van de motorrem. Zodra je zonder kettingen op je rem trapt ben je de klos. Dus met een gangetje van pak weg 40 km en de automaat op manual zijn we afgezakt. Langzaam werd het wit weer groen en konden we weer zover kijken zoveel we wilden. Zo gered. Oh Ja, lezers de krater stond echt vol met water en we moeten maar geloven dat het echt blauw is. We zullen het nooit weten want komen we hier weer terug ? Het dashbord werd weer vriendelijker en gaf al weer zon 65 graden aan dus in Celsius is dat al gauw weer 18 graden.

We reden weer zo’n 100 mijl met onderweg af en toe een natuurstop. Zo kwamen we een waterval tegen die sinds 1936 als elektriciteit opwekker werd gebruikt en wel op een hele vreemde manier. Men had onder aan de waterval welke niet al te groot is maar wel een behoorlijke hoogte overbrugt, een flinke buis gemaakt die horizontaal naar een turbine loopt. Het water wordt dan door de buis geleid en vult zich behoorlijk. Maar pfft, 1936, men had de buis van hout gemaakt met metalen ringen eromheen zoals een houten vat. Dit hout zet dan uit en sluit zich waterdicht af. Maar als je zolang geen onderhoud pleegt barst het van de gaten en misschien levert het dan na een tijdje geen 45 megawatt meer op zoals het nu wel doet. Maar ach het systeem is slim gevonden.

We kwamen uiteindelijk de stad Roseburg binnen. Ja u leest het goed Roseburg oftewel 1 roos terwijl wij er meerdere hebben :). Maar het is wel weer heel toevallig. Toen we het op de kaart zagen waren we ook wel een beetje verrast. Hier heeft Ania een motel geboekt en zijn we in een oud tot restaurant omgebowd spoorwegstation gaan eten. Deze stad is wel iets groter, het heeft een kleine 20.000 inwoners terwijl het oppervlak misschien wel 10 keer zo groot is. In het restaurant kregen we een volgende verbazing. Ok dat Nederlanders zich overal heen verplaatsen op de aardbol is bekend maar dat je dan in zo’n onbekend stadje in een restaurant straatnaam bordjes tegenkomt zoals Hillelaan, Zaagmolenstraat en Cillershoekstraat is best wel even wennen. Op onze vraag waarom deze bordjes er hangen en hoe men er aan komt was het antwoord dat de eigenaar en zijn broer van reizen houden en zij deze bordjes ooit meegenomen hadden uit Rotterdam. Hoe ze er aan kwamen weten we niet maar er kan een vraagteken bij gezet worden hahaha.