Dag 1 onderweg naar Seattle

Nerveus, ongeordend, boos doen, geïrriteerd raken, tja allemaal eigenschappen die vaak bij het op vakantie gaan horen, totdat je gesetteld in de auto of vliegtuig zit. Maar nee deze keer viel het allemaal wel mee. Over het het algemeen ben ik wel redelijk nuchter. Schiet eens op, we zijn alweer 10 minuten over tijd, kwamen de woorden uit haar mond gericht op ..jawel… John al tierend op zoek naar de afstandsbediening van het alarm, want tja zijn otootje is uiteindelijk ook gediefd, dus alle veilig maken. Ik had dat kreng toch net in mijn handen. er begonnen enkele druppies op zijn voorhoofd te groeien. Ja het punt was bereikt. Dus toch nu de nuchtere John min of meer over de rooie. Maar alles zal recht komen toch. Na lang zoeken even de linkerhand in de zak van de trainingsbroek die ik aan had en jawel dat kreng zat dus daar. Zucht… weg wezen nu. Je weet maar nooit welke wegen er s’nachts allemaal dicht gegooid worden.

De parkeerplaats P3 (onze vaste stek inmiddels) was weer overvol. Maar goed, plekkie gevonden en de bus in naar balie 1 van Lufthansa. Het was nog vroeg en dat was ook wel te merken aan de baliejuf. Het ging allemaal een beetje zo van tis dak mot. De vlucht naar Seattle ging vanuit Frankfurt, dus moesten we eerst daar naar toe vliegen om vervolgens eigenlijk weer terug over Nederland naar het west te fladderen, ach wat is nu 12 uurtjes in een stoel, waar je links, rechts, voor en achter lekker stevig in zit, door te brengen. Er gaan ongeveer 400 man in een 747. Elke zitplaats heeft een werkende audio, video set. Maar ik weet er 1 waar de set niet werkt. Juist ja, die dus. 

Volgens de berichten zat het toestel vol maar wat schetst onze verbazing. Voor ons zat een jonge Duitser, die plots ineens  niet meer voor ons zat maar was verhuist naar 2 zitplaatsen aan de zijkant. Dus toch niet vol. Mijn audio werkte dus niet, dus dan wordt je door omstandig heden gemeen, slim en verdorven. In mijn bovenkamertje speelde de volgende gedachten. Nadat we op hoogte waren en we weer een beetje vrijheid kregen van de chauffeur…..”Mijnheer, spreekt u Duits”, vroeg ik de jongeman met een voor vrouwen best wel leuk uiterlijk. Ik vervolgde mijn zin in het door mijn leraar Duits aan mij ge-educatiefde taaltje. “finde sie es ein probleem wann wir platzen wechselen". Wat zoiets betekent als, - wil je van je stoel ophoepelen dan kunnen wij hier zitten, want jij zit hier ook illegaal-. De jongeman kreeg ogen zo groot als schoteltjes maar was eigenlijk door mijn vraag best wel overrompelt en dus zei hij spontaan ja. Zo die is de klos haha, nu  een werkende AV set en lekker ruim zitten wij. En Hij?, ach tis maar een duit……. Haha, nee hoor het was best sympathiek van hem dus heb ik hem vriendelijk bedankt, want er waren nu weer 3 happy mensen. Hij toch een ruime 2 zits bank en wij tv voor onze neus. 

De reis was zoals altijd weer vermoeiend, maar goed we zijn het inmiddels gewend. Zo Seattle was in zicht, he wat zeg ik nu weer, [in zicht], haha ja als je door de wolken heen keek wel. De god van de donder krijgt van mij een 10. Wat een kloothommel is dat zeg, donker dreigend dak boven de stad. Oh, kijk ze hebben hier ook dat nieuwe systeem net als in Dubai, digitaal je pas inscannen dat gaat een stuk sneller. Klopt ook wel maar niet als je Heenes heet. Als je de boel inscand dan krijg je een toegangsticket met pasfoto en gegevens uit de automaat. Je staat wel gek te kijken hoor als jouw ticket er uit komt rollen met een groot kruis over je kop.

De selectie werd gelijk toegepast, de niet gekruiste links en de wel gekruiste rechts het gangpad in. En dan? Ja, dan wordt je weer gecontroleerd en wordt je gevraagd wat je komt doen en zo voorts. Gelukkig een vrolijke immigratie gast gaf mij de reden van mijn gekruisigde kop. Meneer uw pas verloopt morgen, althans hij is nog maar 6 maanden geldig voor de rest van de wereld, dus u bent bij deze  verdacht. Pfft ikkuh de goedheid zelve. Maar kop houden John, eerst binnen komen. 

Ik mocht weer door naar de uitgang, waar weer een streng uitziend persoon zat. Naar mijn mening een middenoostenman en je kent dat wel die kijken altijd streng. De selectie vond weer plaats. De niet verdachte links en wel verdachte rechts. Jawel u raad het al. Boevenkop, dus hoppa weer een scan in. Voordat we de koffers op de band hadden gedeponeerd kwam de vraag, “ waar komen jullie vandaan?”. Ons antwoord was van dusdanige aard dat deze belangstellende persoon het nodig vond om te vragen of we ook bloemen vervoerden. Ja, hoor, bloemen kunnen niet eens overleven in de tuin thuis laat staan als ik ze dan ook nog in mijn koffer mee zou nemen. Maar hij zal wel droogbloemen hebben bedoeld. hoppa koffers de scan in. “Meneer waar komt u vandaan”, kwam uit de mond van de aan de andere kant van de band achter zijn monitor hangende Yankee ??? boven mijn hoofd, uhhh, Nederland, zei ik schuchter met de gedachte dat dit een strikvraag kon zijn. “O, heeft u soms kaas in uw koffer”. Die lui denken echt nog dat we in bonte kleding met kapjes op en op klompen lopen. Nu weet ik dat we in het vliegtuig kaas stukjes hebben gegeten maar die is op. Dus die maakt een geintje natuurlijk. Ok ik geintje terug, Kaas ? nee joh we hebben veel te weinig koeien om zoveel te maken. Maar hij meende het, beide keken we onschuldig genoeg om medelijden mee te krijgen dus mochten we door, maar wel met een schuldgevoel van illegale praktijken.

Alamo, is een autoverhuurbedrijf welke wij al 10 jaar gebruiken, zonder klachten en ook deze keer liep het op rolletjes. Een vriendelijk jonge man hielp ons met de papperassen en vervolgens mochten we een wagen uitzoeken, na de nodige installatie eindelijk dan weer de weg op naar ons hotel 50 km verderop.

Goh, wat is het druk op de weg, een gigantisch lange file stond voor ons. Kan he, hier rijden ook auto’s, maar we laten ons niet vangen, Tommie even genegeerd en aaipadje geactiveerd en jawel we konden binnendoor ook best wel makkelijk aanrijden. Wat even niet op dat padje stond is dat er ook op die binnendoor wegen het even zo vrolijk druk was. Eerst even langs een AT&T gereden zodat we een prepaid kaartje voor de ipad hadden en dus internet mobiel voor onderweg. Nee, geeft een wat lijzige medewerker met gaten in zijn oorlellen ter grote van een trouwring, waar je dus zo je vinger door kon steken, aan dat er net voor wij landen een vreselijk storm was geweest en in een groot gedeelte van de stad de elektriciteit was uitgevallen. Geen verkeerslichten geen computers tja dan ligt de stad plat. En Petra ik weet van niks, ik hoor je alweer lachen. Al met al zijn we heelhuids aangekomen in onze standaard SUV waar we de komend weken mee zoet zullen zijn.

Morgen een fietstour !!! Nou voorlopig regent het nog. Dus dat wordt een groot vraagteken.