Dag 2 - Seattle: fietsen, zalm en muziek

Nee he, dat ga je mij niet vertellen. 4 uur in de ochtend en dan ben ik klaar wakker? Ok zal wel zijn omdat ik te vroeg naar bed ben gegaan, als je gewend bent om laat je bed in te duiken, tja dan slaap je nu eenmaal kort.

Maar goed Ania was ook wakker dus maar besloten om langzaam bij bewustzijn te komen. Ontbijtje, het adres van de fietstour even bekeken en op pad.

AAAAuuuuuwwww ik heb pijn, zo dat was het dan weer voor vandaag lieve lezers tot morgen.

wacht...... toch nog even mijn verhaaltje kwijt.

Hoor mij nou lux paardje, altijd in de auto en vlak voor de deur parkeren. Maar gelukkig heb ik een sportieve background dus laat mij niet kennen. Maar zeg nou eerlijk in Nederland hebben ze alleen maar “bergen” in Limburg toch. Na een ritje van pak weg 50 km de auto netjes in een goed betaalbare parkeer garage gezet voor 5 dollar per dag, daar kan je niet voor tobben, uiteindelijk moeten we toch ook bezuinigen :) De tour zou starten in een parkje niet ver gelegen van de garage onder naam van Sculpturenpark. Een klein stukje van een flinke steile helling naar beneden toe gewandeld, waarbij we een prachtig uitzicht op 1 van de vele baaien hadden die Seattle kent. Hier zijn ook rederijen van vele grote cruisemaatschappijen, dus de kolossen liggen hier ook aangemeerd. Het weer was van zeg maar kwakkelkwaliteit. Soms drup en dan weer niet. Daar ik John een vreselijk hekel heb aan kou en nattigheid had ik zoiets ik trek mijn poncho maar vast aan. Gezien het feit dat in Amerika de mensen doen waar ze zin in hebben en dus niemand iets gek vindt, liepen we gewoon zeg maar NIET voor lul. 2 rooie pakketjes over straat maakt niemand zich druk om. Goh wat liep het op rolletjes zeg. 

Bij het parkje gearriveerd even rondgekeken, maar behoudens een paar sportieve mensen die in hun sportieve korte broekjes hun ochtendrun maakten was er nog geen echte fiets liefhebber te bekennen. mmmm, was het wel hier, we begonnen te twijfelen. De schrik sloeg alweer op mijn hart, zou ik dan toch het niet hoeven fietsen? haha, zou Ania echt dit keer er naast zitten? Inwendig had ik wel weer lol. mmm, valse hoop, want zo slim als dat zij is wist ze natuurlijk wel weer een oplossing. De eerste de beste veiligheidsbeambte aangesproken die daar ook een beetje werkeloos stond te bibberen en NIET van het uitzicht genoot omdat hij dit waarschijnlijk elke dag ziet en zich dan ook verbaasd over die stomme touristen die overal foto's van maken, aangeschoten, (pfft zo dat is een lange zin in 1 adem). “Weet u waar hier een fietstour plaats vindt”? Och arm, de man moest ineens een beetje werken en schrok daar ook best wel van. “Yesss, i thsssink, itsss musst be here, thissss si thssse park”, nee, mensen dit is geen streektaal, de man had waarschijnlijk s’ochtends veel haast gehad en daardoor vergeten zijn voortanden in te doen of hij was aan het bezuinigen op de gezondheidszorg. 1 ding is zeker zonder voortanden slisss je behoorlijk en dat kan soms gepaard gaan met enig sproeiwerk, dus stapje opzij dan maar. We waren niet veel geholpen want ook bij hem stonden diverse vraagtekens boven zijn hoofd. Dan maar even de eyepad erbij. En jawel, de organisatie was niet ver weg, dus daar maar even heen gelopen. 

Niets te vinden kale boel daar, gesloten deur. Dan maar bellen, “Yes I know I am in about 10 minutes with you”. We hadden toch het idee dat wij de enigen waren die op een regenachtige dag op twee wielen door een grote stad gingen crossen. De begeleider arriveerde inderdaad even laten en vertelde dat er nog 1 persoon moest komen. Moet zeggen mooie fietsen en hij had dat wel aardig voor elkaar. Voor de lezers die mij hebben geadviseerd om een hellempie te dragen een geruststellende mededeling. Even plassen nog en hoppa op weg. 

Als je in de auto ergens rijdt heb je geen idee welk een mooi plekjes je op de fiets kan bereiken. Fietsen in Amerika kan je ook op de wandelpaden en dat terwijl er best mooie fietspaden zijn aangelegd inmiddels. Het tourtje liep langs diverse typisch Seattle-achtige bijzonderheden. Zoals een voor mij leuke bijkomstigheid van een heel klein blusbootje van de brandweer. Ach het viel allemaal best mee, ik kon het aardig bijhouden totdat ja de verassing kwam. Bij de start van de helling had ik nog wel een grote  mond maar hoe hoger we kwamen hoe stiller ik werd. De puf was er aardig. De begeleider had uitgelegd hoe de versnellingen werkten, maar ik had steeds meer het idee dat hij toch iets was vergeten. Want hoe kan je zo’n ding lager dan lager zetten, dus een paar tandjes minder zou niet verkeerd zijn. Bijna boven, moest ik toch even uitpuffen. “Dit is het ergste hoor”, kwam hij vertellen en vervolgens weer terug naar boven. Ik volgde weer trouw.

We reden over een zgn geheime spoorbrug heen waarvan hij vertelde dat dit bruggetje een vreselijk lange omweg afsnijdt en de mensen dan ook die lange route vaak nemen. Moet wel zeggen dat als je boven dat spoor staat en je bent toevallig levensmoe……We gingen weer bergafwaarts en kwamen bij de sluizen van Seattle die de grote oceaan van de binnenwateren afscheidt. Hier zelfs in een druk bevaren gebied zijn de zalmen ook flink actief. Er zijn zelfs speciale watertrappen gemaakt om die diertjes de kans te geven om in het binnen water de eieren te leggen. Er is zelfs een soort van stromend aquarium gemaakt waar je de vissen achter glas kan volgen. Flinke jongens trouwens deze zalmsoort. Even pauze om daarna over de sluizen naar de andere kant te gaan, lopend trouwens want je mag daar niet fietsen. en gezien het feit dat de amerikaan gedisciplineerd is stapte ook niemand daar op de fiets. 

De sluizen gingen open voor enkele schepen. Dus water werd op niveau gebracht. Eenmaal de sluisdeuren open gezet kon een groot schip wegvaren. Als je met een groot zeiljacht weg wil varen dan is het verstandig om voordat je de trossen los gooi even je motor te starten. De eigenaar van 1 van deze schepen had daar toch een andere idee over, zal wel een in Belgie geboren amerikaan zijn. De trossen gingen los en hoppa het grote jachie ging als gevolg van de stroming dwars in de sluis en schoof vervolgens al de schepen die er achter lagen een paar meter mee naar achter, Yessss, eindelijk kon ik een video shot  maken van iets wat verkeerd ging en dat ging het dan ook behoorlijk. De arme oude schipper had het wel behoorlijk moeilijk die wist het eigenlijk niet meer, op elke opdracht van de sluiswachters reageerde hij volkomen verkeerd. Na enige tijd de zaak toch weer in orde gekomen met de nodige schade achterlatend. 

Wij vervolgde onze tour en kwamen langs het hoofdkantoor van Google. Ja wel leuk om te ondergaan, maar ach een kantoor is een kantoor toch. De wetenschap dat je dan ook in de stad bent waar Microsoft en Nike zich hebben gehuisvest is een leuke ervaring. Maar ook dat is niet echt bijzonder toch, het zijn maar gebouwen. Langzaam kwamen we weer bij de start van fietstour, het weer was wonder boven wonder heel goed gebleven, dikke zon met af en toe een wolkje ervoor. Maar alsof de duvel er mee speelt zegt men dan weer. De hemel trok dicht, de spetters lieten zich voelen, fiiieeetsen, kom snel voordat we de hele dag met kleding in de auto zitten alsof je onder de douche hebt gestaan.

De begeleider was een aardige knul maar ik kreeg nu toch wel een beetje de neiging om hem zo’n baai in te kieperen. Juist voordat we weer terug waren hield hij nog even een stop op een uitkijkpunt en ging hij staan te vertellen dat hij Seattle zon fijne stad vond en blablabla over de olympisch spelen ooit hier . Ja hoor, dus toch nat? Ik ging maar vast vooruit want ik vind Seattle met palmbomen veel leuker dan Seattle als zwembad. We namen afscheid van elkaar en ook de zwervende medefietser die geen vaste woon plaats had maar door Amerika zwerft, een goed reis toegewenst. 

De tour is aan te raden alhoewel we in Washington en Chicago toch wat meer kwaliteit hebben gehad. De begeleider had niet zo erg veel oog voor zijn klanten. Maar verder was het wel ok. Vlak naast de fietsbewaarplaats was een restaurant, “The Old Spaghetti Factory”, mm, daar hadden we in het verleden al eens gegeten in andere steden zoal Indianapolis, en eigenlijk was dat best apart. Binnen kon je ook in een treinstel eten dus dat is apart. Doch helaas de bediening was nu voor het eerst van dusdanige aard dat we maar zijn opgestapt. In Seattle is een famous marktplaats met meerder etages waar veel met vis en groente wordt gedaan. Er zijn stalletjes bij waar vrij jonge mensen er min of meer show van de verkoop maken dmv het gooien naar elkaar van de verkochten vissen op een dusdanig manier dat het vermakelijk is. Een nadeel, soms beland de haring wel eens in een decolleté van een van de bezoekers en dus hoog gesloten gaan kijken dames. 

“oh, kijk nou, je kan hier je kauwgom tegen de muur plakken”. Nee, is er een hele straat waar miljoenen stukjes uitgekauwde gommetjes zijn geplakt tegen de gevel van de gebouwen. Ach ja waar je toeristen al niet mee kan trekken en ja het is Amerika. Een rij van mensen voor een Starbucks, hadden we nog niet gezien, bijkt dat hier de eerste Starbuck ooit gevestigd was en ja dan moet je als tourist daar koffie gedronken hebben toch. Niks onvertogens over de chinese tourist hoor, maar je vindt ze wel overal. Onze voeten begonnen alweer te protesteren, dus de auto in en op naar het muziek museum (EPM Museum). 

Nu verwacht je van een museum een gebouw waar je kan lezen , de geschiedenis kan bewonderen, soms best saai, maar hier heeft men de mogelijkheid gegeven om zelf instrumenten te bespelen. Ik hou zelf wel van alle soorten muziek, heb zoiets van welk stemming ben ik en dan de juiste muziek erbij, ja dan geniet ik wel maar om nu zelf mijn longen leeg te blazen op zo’n toeter waar dan gejank uitkomt die alles wat leeft en bloeit op de vlucht jaagt, nee dat is niet mijn verlangen. Anna heeft wel mooie foto’s kunnen maken van de diverse kunstzinnige voorwerpen en architectuur, waaronder ook de Seattle Needle. 

Inmiddels was het alweer laat dus dinertime stond voor de deur. Om nu een pakeerplekkie te zoeken in straat waar je het gevoel hebt dan 300.000.000 amerikanen ook willen parkeren valt niet mee. Maar met een beetje gewurm kreeg ik de grote bak toch weggestopt en konden we een restaurant induiken. Alternatieve maaltijd gegeten. Eigenlijk wisten we niet precies wat maar het was ok zeg maar. Mensen het is slaaptijd. Was weer een leuk dag. tot morgen.

Oh ja even voorde toekomstige Seattle bezoekers. Parkeren op straat is op zondag gratis dus die 5 dollar die we betaald hebben was dus ook weer verloren vakantiegeld haha.

Gereden: 75 km's (47 miles)

Start: Seattle-Lynnwood (Washington) / Stop: Seattle-Lynnwood (Washington)