Dag 3 - If it's not a Boeing I'm not going...

Maandag, wat een rotdag, iedereen weer naar zijn werk. Ho wach effe. John en Ania dus niet he, die gaan zometeen genieten van een tourtje bij de Boeing fabrieken.  Waarom zijn we hier telkens zo vroeg wakker? 

Het ochtend ritueel was weer aan de beurt, nee wacht even de boel op zijn kop gegooid. Eerst ontbijten en dan de opknapbeurt deze keer. Ontbijtjes zijn meestal simpel maar bepaaldelijk niet slecht bij de motels. Standaard hebben ze in elke motel wel een wafelmachine en ja dan ook de jus d’orange en de scrambled eggs niet vergeten. Nadat we eerst de administratie hadden verzorgd, lol de blog dus, gingen op weg, pak weg zo’n 40 km ten noorden van Seattle waar de Boeing-fabrieken gelegen zijn (www.futureofflight.org). Een verzorgd geheel, netjes en clean opgebouwd, vrij modern van uiterlijk zag het er allemaal wel uit.

Helaas moest de auto een behoorlijk stuk achteraan op de parkeerplaats gezet worden, want zelfs op deze maandag was het behoorlijk druk met bezoekers. Nadat we weer de herfstwind en regen getrotseerd hadden, hebben we ons aangemeld bij de tour operator balie (mm klinkt deftig). Onze entreeverplichtingen voldaan en toen de regels aan gehoord. Wat mag niet? Welnu het was nog erger dan een vliegtuig bestijgen. Video maken? Vergeet het maar. Foto’s maken? Vergeet het maar. Dat was dus weer een domper. Maar goed dan maar inleveren. Bij de ingang van het gebouw  stond een vrij grote locker. Oh, krijg nou tie…., OUT OF ORDER ! en nu dan? 

U kunt de spullen kwijt in die ruimte waar iemand zit om ze in ontvangst te nemen werd ons weer verteld. In een grote ruimte die waarschijnlijk over was, stond een tafeltje waar een jongen achter zat. De spullen van de mensen werden daar in ontvangst genomen voor 1 dollar en vervolgens werd dit ergens op de grond gedeponeerd. Zo dat is een luxe zeg. Dat doen we dus niet, video camera en fototoestel van een hoop geld gaan we zelf zuinig mee om en dus niet ergens op de vloer deponeren zodat de kans van breuk aanwezig is. “En nu dan” ? vroegen we aan de jeugdig uitziende meid achter de balie. “Oh maar u kunt het toch in uw auto leggen”. En de Foon dan? Nee, die mag ook niet, enfin alle elektronica mocht niet mee. Geen voer geen wapens dus ook mijn leatherman niet. 

Op de parkeer plaats staat op diverse locaties vermeld, “Zorg dat u geen waardevolle spullen in de auto achterlaat”. Hoe gaan we dit rijmen? Toch maar gedaan. Anna weer in de regen naar achteren op de parkeerplaats. Ania terug en nu dus de tour. Er volgde een uitleg, die begon met wat wel en niet mocht dus ook de verboden spullen passeerden weer de regelrevu, maar nu met een aanvulling. Uw tas moet u inleveren! Dus dat betekent, portemonnee, paspoort en andere persoonlijk eigendommen niet bij u dragen. mmm. Beetje vreemde regel, kijk als men bang is voor terreur is dat volkomen begrijpelijk dus kijk even in de handtas, daar hebben we vrede mee, maar om ook dit weer ergens op de grond te deponeren, echt niet. Wij zijn terug gelopen naar de balie. “Kunt u ons onze entreekosten retourneren”, was onze opmerking. 

Nu weet een ieder dat Amerikanen best wel bang zijn voor klachten omdat er dan vaak een soort claim achter zit. De balieman, het was nu een man dus was toch een beetje verbaasd dat er nu ineens 2 mensen kwamen klagen dit was waarschijnlijk uniek voor hem. Luister eens heerlijke man. De locker is kapot, de spullen mogen niet in de auto en er is een vreselijk amateuristisch oplossing gevonden, moeten wij als gast dit accepteren. Nee dus, geld terug en wij dienen een klacht in. Als de vliegtuigen ook op deze manier in elkaar worden geflanst dan hoef ik niet meer met boeing te vliegen. HET WERKTE, De man gaf ons een ontvangstbewijsje, nam zelf de tas in ontvangst en plaatste deze achter de balie in een kastje. Hier kunt u straks de spullen weg komen halen. Kijk zo moet je met de inwoners van een klachtenland  blijkbaar omgaan. Ach de mensen mankeert niets aan die zitten ook vast aan regels en ze werken over het algmeen goed mee. Daar zijn wij best tevreden over. 

De tour was interessant en toch wel de moeite waard alhoewel we er toch iets meer van hadden verwacht. We werden met velen door een lange gang onder een inmensgrote fabriekshal geleid naar een lift. “He psst Ania” - fluisterde ik - “Kijk eens naar beneden en vergelijk die voeten van mijn buurman tourist eens met de mijne”, een glimlach verscheen op Ania’s gezicht, want het verschil was wel erg groot, na inschatten kwamen wij tot de conclusie dat het maatje 50 moest zijn, dus we hadden iemand in ons midden die op zeer grote voet leeft. 

Via de lift kwamen we op de 4e etage op een een soort podium in het midden van de produktiehallen terrecht en konden vandaar de fabrikage van de vlietuigen aanschouwen terwijl de gids via een microfoon uitleg gaf.. Even wat simpele gegevens. Een 747 wordt 4 maanden aan gesleuteld voordat deze afgeleverd wordt. Een 777 duurt daarentegen maar 17 dagen om compleet te maken en een 787 (de nieuwste) 21 dagen. Het verschil zit in het feit dat de 777 en 787 als een soort lego opgebouwd wordt en de diverse onderdelen in andere landen al in elkaar gezet zijn, terwijl de 747 geheel in deze fabriek gebouwd wordt dmv 6 miljoen verschillende onderdeeltjes bij elkaar te persen. Als een maatschappij nu een Boeing 787 besteld kan deze pas geleverd worden in 2021. Zo verschrikkelijk veel orders heeft Boeing momenteel. De prijs van zo’n toestel varieerd van 250.000.000 tot 400.000.000 dollar. Dus mocht u interesse hebben. T’is alleen niet te hopen dat de eigenaar van de lockerkastjes zich met het proces bemoeit want dan is tie al snel Out of Order :)

De tour duurde ongeveer 1,5 uur en toen werden we weer losgelaten. De maaltijd wachtte en dat was aan onze magen goed te merken. Op naar welk restaurant dan ook. We moesten nu een stuk noordwaarts langs een Premium Outlet. WIj kennen in Nederland wel outlets, maar nie zo gigantisch. Ania winkelen en ik mijzelf vermaken in een bar. Onze uiteindelijke bestemming was Tacoma wat ten zuiden van Seattle ligt om vandaar de volgende dag via een national park naar de kust te rijden. Pak weg zo’n 300 km. Vrouwen!!!… zit Ania tijdens de rit op internet te Googlen en krijg k ineens een schuchtere opmerking. Meneer Heenes, vindt u het erg om even af te wijken want hier ergens onderweg is een winkel “Rue21” waar ze leuke spijkerbroeken hebben. Nee he, reizen we 6000 km om een spijkebroekenwinkel op te zoeken. Ze vindt wereldwijd de winkeltjes wel. “Hoe weet je dat”, stomme vraag trouwens. Ja ik zat even te kijken op inernet en herkende de winkel vanuit een andere plaats. Pfft VROUWEN!!! en winkelen, of moet ik zeggen Ania en winkelen. Maar goed het is ook Ania haar vakantie en ach wat maakt mij het uit, 100 km omrijden in Amerika is een peuleschilletje. 

Uiteindelijk zijn we aangekomen in Tacoma waar we een heel leuk retaurant hebben gevonden (The Rock Wood Fired Kitchen http://www.therockwfk.com), nee niet zo’n fastfood tent maar een heus restaurant annex kroeg in een oude alternatieve houten stijl. Het had ook een beetje weg van een Hard Rock Cafe. “Hi, how are you doing”, wasa weer de algemen begroeting, die mij eigenlijk best wel aanspreekt, het komt in ieder geval vriendelijk over. Een leuk meid kwam een praatje maken over het eten en de drank, een beetje een proppie, maar niet te overdreven. Ania vroeg naar de coctails die ze hier schonken en bestelde na overleg met haar een “the Bucket”,  wat dan ook in een echt speelgoed ermmertje met schepje erin werd geserveerd. We mochten dit houden want dan hadden we thuis nog wat om in bad te spelen. 

Ook werden en coctails in een soort lavalamp geserveerd. Alles wel een leuk idee. We hebben hier onze avondmaaltijd naar binnen gewerkt. Een maaltijd die qua naam een beetje vreemd overkomt (It’s my life), haha, eigenlijk wist ik weer niet precies wat ik bestelde, maar het was goed te eten, doch veel te veel dus weer. Ania had een Pizza (White Christmas) besteld, leuk midden in de zomer. Tacoma een grote industriestad erg oud maar ook hier wordt behoorlijk vernieuwd. 200.000 inwoners dus eigenlijk voor Amerikaanse begrippen een stadje. Gegeten en terug naar het hotel. welterusten mensen.

Gereden: 170 km's (106 miles)

Start: Seattle-Lynnwood (Washington) / Stop: Tacoma (Washington)