Dag 4 - een zgn Big Cedar Tree

“Good morning Sir, do you have a long trip today?”, vroeg ik mijn buurman, die zijn motor stond te bepakken voor de deur van de motelkamer. Ach ja, uiteindelijk stellen de Amerikanen altijd wel een bepaald soort belangstelling voor elkaar, dus waarom zou ik dan uitblijven. Maar “Amerikaan”, pfft dat pakte dus verkeerd uit, want zijn vraag was tegelijkertijd mijn richting op. “Ben je Nederlander”, mijn nederlandse klomp brak gelijk. Mijn engels was dus toch nog TE nederlands. Ok nederlanders zwerven ver uit over de aardbol, maar wie verwacht nu dat een motorrijder die dan naast je in een onbekend motel aan de andere kant van wereld, zijn motor staat te bepakken. “Oh, leuk”, vervolgde ik weer u spreekt nederlands. Hij had dus 14 jaar in Den Haag gewoond en werkte nu voor de Shell in Vancouver. Ach ja een praatje is snel gemaakt hoor hier. Dus even van gedachte gewisseld. Kreeg van hem te horen dat zijn dynamo de accu niet bijlade en moest snel naar een dealer toe om dit te laten maken. Hij had een 2e accu achterop zodat mocht de eerste uitvallen, hij de volgende kon gebruiken. mmmm waar ken ik dit van? 

Wij aan het ontbijt en deze keer eerst gewassen en geschoren. We gingen op weg naar een regenwoud. Pff lekker verhaal Ania, alsof we al niet genoeg water naar beneden hebben zien komen. Nee gaan we naar een regenwoud  haha. Eerst nog even tanken voordat we straks op de lange eenzame wegen geen station meer tegenkomen. Toevallig aan de overkant van ons motel een Shell station, welnu dit is Nederalnds wat kan er hier verkeerd gaan. Nou dat zal ik u vertellen. 

De drukke weg overgestoken op zijn amerikaans. Dit betekent dat er een middenbaan is waar je op kan rijden als je af moet slaan waar dan ook, heel handig want dan hoef je maar naar 1 kant te kijken, je rijdt naar de middenbaan en dan de andere kant op kijken en hoppa je staat aan de overkant. Netjes voor een pomp geparkeerd en zoals altijd Ania aan de automaat hangen. Druk druk druk op de knopjes dus en dan zegt het kreng weer “see cashier”, met andere woorden de zip code die dan altijd gevraagd wordt komt niet overeen met de creditcard, want die is nederlands. Dus Ania naar binnen en John in de auto zijn videocamera pakken want als zij naar buiten komt is er altijd wel een hilarisch filmpje te maken. 

En jawel Ania de deur uit met een gezicht van….. lelijk doen tegen haar credit card en stampend op de auto af. Wat is er vraag ik dan quasi onschuldig. Dat mens vraagt aan mij hoeveel benzine ik wil tanken, ja hoe kan ik nou weten hoeveel we erin moeten gooien. Dus ze kan niks voor ons doen. Shell Nederland, wat zorg je weer goed voor ons!! haha. Weet je wat we proberen gewoon onze ING pas. Pas in het gleufje en jawel de automaat is zowaar erg vriendelijk en wil maar wat graag de litertjes in ons gaatje stoppen. Zo weer een rib uit ons lijf zowaar 10 gallons tegen een bedrag van 27 dollar …. 25 euro dus. 40 liter tegen 25 euro. Waar vind je die vooroorlogse prijzen nog.

Even nog wat boodschappen doen en dan de 300 km route op. Ik parkeerde de auto voor de supermarket naast een grote 8 cylinder bak die zo’n bekend blof blof geluid maakt. Zegt de als een cowboy uitziende driver. “He, hello, Colorado”? Waarop ik antwoord, “nee gehuurd”. Dat was genoeg, ik was maar gewoon een tourist die toevallig in een auto reed met het nummerbord uit Colorado. De man keek weer voor zich en blof, blof, blof, weg was hij. 

We reden door een plaats met de naam Aberdeen, ja ook in Scotland bestaat zo’n plaats, maar nu waren we even in Amerika en hier is de zanger, gitarist Kurt Cobain van Nirvana geboren. Onder het naambord van de stad staat een songtekst. “Come as you are”, een bekend nummer van deze groep. 

Onderweg zat Ania nog even op internet te speuren en kwam er achter dat het rock cafe van gisteren sinds 1995 25 vestigingen had geopend in the US. Slim want het concept was best goed te noemen. Vraagje aan de lezers….WAT IS DE HOOFDSTAD VAN DE STAAT WASHINGTON? Wie het juiste antwoord geeft in deze maand ontvangt een verassing. De weg was lang de weg was groen de weg was nat, maar het was een prachtige rit in deze bossen. 

We arriveerden langzaam in het gebied met de regenwouden, maar wat zie je dan ? dat was voor ons eigenlijk ook de vraag. Ok, de tropisch regenwouden kun je je nog iets bij voorstellen. Maar hier is het niet tropisch. Wat blijkt, de beplanting is inderdaad meer naar de natte kant toe, oftwel er groeien oa veel varens, verder is het bos zodang dicht en hoog  (soms tot 90 meter) dat de zon amper de kans krijgt om binnen te dringen waardoor het vrij nat blijft. Hierdoor groeien sommige planten zoals mossoorten weelderig en zijn als parasieten rond de bomen gaan groeien. Dit doet best luguber aan. De bomen zijn niet gewoon bomen maar er staan weer vreselijke joekels tussen zoals die op de foto hierbij staat. Een zgn Big Cedar Tree. 

We zijn een paar keer gestopt om dit pracht te bewonderen, waarbij we zeker ook de kust hebben aangedaan. Toch wel een raar idee dat je aan een kust staat waarvan je kan zeggen dat aan de overkant Japan ligt. De stranden hier zijn erg wild en zeker niet voor recreatie geschikt. Een vrij wilde grote oceaan met dikke golven beukt hier op de kust. daar kan je niet echt in vertoeven. Maar het is wel een pracht gezicht. Ook hierbij zie de foto’s. 

Inmiddels zijn we in Forks aangekomen. Een plaatsje dat zich trots mag beroepen op de bekendheid van een schrijfster die de boeken Twilight zone heeft geschreven waar het plaatsje in voor komt.

Gereden: 368 km's (230 miles)

Start: Tacoma (Washington) / Stop: Forks (Washington)