Dag 5 - van het zonnige strand naar het regen en regenwoud.

We blijven nog een dag in Forks en streven ernaar om vroeg op te staan zodat we en naar de verschillende stranden kunnen gaan en naar het regenwoud. Vroeg opstaan dat lukt wel maar vroeg vertrekken is meestal een handicap. Eerst even op ons gemak een ontbijtje en deze keer vanuit het motel restaurantje meegenomen naar  de kamer. Het werd al snel weer 10 uur voor we vertrokken, maar goed het is vakantie toch. 

De stranden hier zijn niet geschikt voor recreatie. Ze hebben een grillig uiterlijk vanwege de erosie van de aardkorst. Men laat de natuur zijn gang gaan en zodoende krijg je dan de meest vreemde vormen. Bomen die doodgaan en omvallen vervolgens door de zee opgeslokt worden en weer uitgespuugd het land op. Steensoorten die van heel klein naar heel groot lopenen vreselijk glad worden afgesleten door het water.De golfslag is gigantisch, daar moet men zeker niet in terecht komen. De kustlijn is erg goed geschikt voor de mooiste plaatjes en daar maakt Ania dankbaar gebruik van, maar dit wel ten koste van mijn gezondheid, maar daarover later meer. 

Het weer was prima en zeker geschikt voor het bezoek aan de stranden, maar we moesten ook nog naar het regenwoud en dan moet het toch regenen nietwaar. Gelukkig een positief bericht Ania las op dat het om 2 uur zou gaan regenen, dus hebben we ons bezoek even uitgesteld en eerst dan maar de middag maaltijd aan de kust genoten in een retaurant bij een lodge. Dat is eigenlijk een kampeerterrein en soms met vaste huisjes. Een prima plaats voor de natuurgenieters en wandelaars. We reden langzaam naar de ingang van het park en toen we daar aankwamen ging het gelukkig regenen. 

Mozes ik heb nog nooit zo naar regen verlangt. Als ik dan toch in een regenwoud loop moet het regenen vind ik. Dit regenwoud ligt wel heel vreemd zo in het noorden van the states. Dit soort wouden vind je in de tropen, het is dan ook heel uniek en schijnbaar wereldwijd bekend. De streek waar wij nu zitten is het natste van Amerika, zo’n 225 dagen per jaar en ongeveer 5000 mm water schijnt hier neer te vallen. Haha, ik die zo’n hekel aan regen en kou heeft gaat uitgerekent deze plek opzoeken. Maar mijn motto is altijd, je kan alleen maar meepraten als je het zelf hebt meegemaakt, dus een flinke ervaring rijker.

Even het vistorscentrum opgezocht en de diverse trails bekeken. Er was een trail van 1,5 kilometer en dit bleek dan ook gelijk de mooiste te zijn. Klein beetje hoogteverschil dus stukje omhoog lopen maar dan heb je ook wat. De ponchoos kwamen te voorschijn zodat we onszelf maar ook de camera’s droog konden houden. pfft moet zeggen dat het best een speciaal sfeertje had, regen in dit woud hoort erbij. We leken wel 2 peentjes in een groen groen knollen knollen land. zie foto’s en oordeel zelf.

De avond viel en de zon kwam terug, kaassie voor Ania. “ik wil straks terug, naar dat eerste strand”, zei ze, terwijl ik achter het stuur zat weg te dommelen vanwege de roes die ik had gekregen. “He, wat?”, schrok ik wakker :). Dat is zometeen dus weer 30 mijl terug rijden. “Ja, maar de ondergaande zon is daar zo  mooi te fotograferen”. Kutzon dacht ik bij mijzelf, maar sprak het niet uit natuurlijk. 

Na een eenvoudige maar toch we weer smakelijke maaltijd zijn we in de auto gestapt om weer de 30 mijl terug te rijden. Voor degenen die mij voorgaande jaren hebben gevolgd volgt nu de ring procedure. Je rijdt de richting van het doel op, je luistert naar je partner, die zit te mijmeren en tegelijk op een reisdokumentje te kijken over wat te bezichtigen in de buurt van waar je rijdt. Plots krijg je dan te horen, “oh, net na Forks zijn ook mooie stranden en daar kan je ook mooie foto’s maken”, als je dit dan hoort volgt al snel de volkomen naieve vraag, “wil je daar naar toe dan, moet ik keren”? De reaktie luidt daarna dan weer. “Ik weet het niet, maar denk het wel, vind je dat erg? Ik als stoere bonk mijzelf opofferent, terwijl ik mij inwendig opvreet, zegt dan weer. “Welnee, ik zit toch achter het stuur, maar ik wil straks niet horen dat het tegenvalt”. Zo gezegd zo gedaan. 

Op naar de andere zijde van Forks, dit betekende dus, de 10 mijl die ik net gereden had worden van mijn konto afgeschreven. Kijk en dat bedoel ik nou met [mijn gezondheid]. Maaaaarrrr, moet zeggen het viel zeker niet tegen, het was eens zo mooi als het geen we al gezien hadden.

Tot morgen.

Gereden: 254 km's (159 miles)

Start: Forks (Washington) / Stop: Forks (Washington)