Dag 6 - Olympic National Park: Water Falls & Mountains

Een liefelijk en zacht toontje van de wekker van Ania haalde mij uit dromenland, tenminste dat denk ik want mijn dromen herinneren ben ik geen held in. Onze 2 dagen Forks zaten er op, we gaan verder noordwaarts richting de noordpool want zo voelde het wel. Ontbijtje op de kamer weer, de logica van het inpakken weer op zijn plek gezet en vertrek precies op tijd. 09:00 uur was de afspraak, dus mooi op schema. Konden we tenminste onze plannen waarmaken. 

Er moest zich op een aantal km van Forks een waterval genaamd Sol Duc bevinden. Wat is er bijzonder aan een waterval? Ja eigenlijk niks, zo’n ding stort zich naar beneden en vormt een rivier richting zee meestal. Dus zeg het maar. Wat ik kan verzinnen is dat het bewonderenswaardig is dat water door de eeuwen heen een middel is om zelfs steen te laten slijten in de vorm waarin het water wegstroomt en dus was het voor mij met een diepere achtergrond toch best interessant. In beginsel hadden we zoiets van we zijn alleen, maar dat denken we elke keer. Totdat je ter plaatse komt dan blijkt het tegendeel. 

Wij als domme Nederlanders natuurlijk niet uitgerust om te klauteren, want wat blijkt, we moesten best een hoogte overwinnen. Tja dan maar op mijn slippers die benoemd worden naar een gebouw waar hoeren werken, het modderige pad op richting falling water. He Ania het was toch maar 0,8 mijl? ik had het gevoel alsof ik richting Europa liep, maar dat komt meer omdat we al snel de mijl relateren naar de km, maar hij is toch echt bijna 2 keer zo lang. “John”, zei Ania plots, “Heb jij gezien dat we gewaarschuwd werden voor beren hier”? “He, wat?” “Had je dat niet eerder kunnen zeggen, nu loop ik met gevaar voor eigen leven door een luguber bos naar een naar beneden stortende hoeveelheid water”. “Je weet toch dat ik geen held ben, vorige keer al die leeuwen tijgers in die canyon en nu dit weer”. 

Weer liepen we door een bos met hoge in mos beklede bomen en natuurlijk was het weer nat, dus capuchon op en gaan met de voetjes. Onze tocht werd beloond, een pracht schouwspel werd ten toon gespreid. Zo weer even rust Ania kon zich weer uitleven met haar lenzenkastje. Op de terugtocht kwamen we een redelijk aantal andere watervalnieuwsgierigen tegen, na de nodige begroetingen zoals morning, hello en hi folk how are you, te hebben ondergaan, zijn we in de auto gestapt en op naar de volgende waterfall. 

Onderweg zat ik wat in mijzelf te mijmeren en zei op een gegeven moment. “Ania, die Amerikanen zijn best wel handig, waarom verplaatsen ze die waterval niet wat dichter bij de parkeerplaats dan kunnen de rolstoelers ook genieten”, mm, de gefronste wenkbrauwen van Ania vertelden mij dat de opmerking onzinnig was en geen aandacht verdiende. De volgende waterval lag 120 meter lager dan ons niveau en viel dan van een hoogte van 27 meter naar beneden zo vertelden de gegevens uit het boekje . We zien wel had ik zo mijn gedachten. Een kleine 75 km bracht ons weer bij de stortplaats van het hemelwater. 

Madison Falls werd deze waterstroom genoemd. Welnu op pad dan maar 120 meter zakken. Maar hoe we ook zochten naar een afdaling we bleven horizontaal lopen. Sterker nog we hadden nog geen 50 meter gelopen komt dat ding ineens te voorschijn. “Oh krijg nou wat, deze fall is dan zeker wel verplaatst-:)”. Hij was ook zeker geen 27 meter hoog, dus de gegevens waren onjuist vermeld. Ach maakt het uit, het gaat toch om de pracht van zoiets en het onvoorstelbare. Een ook voldeed deze waterval aan de door mij gesteld verwachtingen. De erosie van onze aardkorst blijft een wonder. 

Honger, honger, zei mij kleine maagje, waar gaan we dan eten vroegen mijn hersencellen. Ergens in Port Angeles zei Ania. We hebben een soep restaurant gevonden, zalig soep, mijn favoriet. We eten altijd op zaterdag soep met brood dus dit was een welkome verrassing (met dubbel r anders staat er ver assing :-). De soep werd heet gegeten zelfs zo erg dat ik mijn be… mond heb verbrand, maar dat deed aan de smaak niet af. Mijn  gehemelte deed een beetje pijn maar dat gaan we zo even blussen aan de overkant bij Star Bucks met een frappucino. 

We zijn de de auto weer ingestapt om nu naar de hoogste berg van dit gebied te rijden. Je komt dan met de auto tot een hoogte van 1500 meter terwijl de berg zelf 1700 meter is. De laatste loodjes mag je dan zelf lopen. Omdat ik niet graag op anderen neerkijk heb ik dat laatste maar niet gedaan en bleef op het niveau van de overige mensen. Het was een pracht uitzicht en voor Ania helemaal, want zoals u weet heeft zij een hobby en dat kon ze mooi uitoefenen op de combinatie van bergen en wolken en ….jawel een heuse gletsjer. 

Op de terugweg, ja we moesten op dezelfde weg terug, want dit was een dead end, zijn we nog een aantal herten met jongen tegen gekomen die niet echt schuchter waren. Waarschijnlijk hadden ze zoiets van, dit is ons territorium en dus vluchten wij niet maar moet u zorgen gewoon niet te dichtbij te komen anders krijg je een kopstoot.

Zo de dag zat er weer op het avond eten naderde alweer. Eerst even motel Super 8 opgezocht  waar Ania geboekt had en toen een gezellige kroeg in om te eten. Eeeen….., jawel een heuse burger dit keer weer, maar dan wel een speciale, eentje met pindakaas erop, vreemd maar wel lekker.

Zo luitjes morgen de boot op naar Canada, de stad Victoria en dan Vancouver Island rond. Trouwens die pont had ook een speciale story. Maar dat vertel ik morgen wel.

Gereden: 213 km's (133 miles)

Start: Forks (Washington) / Stop: Port Angeles (Wahington)