Dag 10 - de overtocht Canada/VS

7 september 2015 - Mount Vernon, Washington, Verenigde Staten

Viktoria vergaat ons weer, wat eens zo mooi was is alweer verleden tijd. Om pak weg 18:00 uur gaan we de boot in en worden we verscheept naar de US. Farewell Canada. We waren op een eiland wat zeg maar 5x groter is dan Nederland. Het klimaat is van dusdanige aard dat het in de winterperiode niet onder 0 komt, het blijkt dus het warmste deel van canada te zijn. Maar ik moet zeggen het was er toch regelmatig aardig fris, dus ik zou haast zeggen als dit het warmste deel van Canada is dan kan de rest van dit land beter Canapool heten.

Na eerste nog even de receptie te hebben bekeken en daar het bruine wakkermaak vocht hebben genoten zijn we vertrokken. Het hotel waar we in logeerden deze 3 dagen was een retro hotel (http://www.zedhotel.com). Er stonden nog oude typemachines, er hingen oude telefoons aan de muur en op de kamers stonden nog telefoons met draaischijven (men vond het nodig om hier een gebruiksaanwijzing bij te leggen, want tja de moderne mens kent ze niet).

De kleuren van meubels, deuren en wanden waren een beetje flower power ingedeeld, al met al een fleurig geheel uit de 80er jaren. Er reden ook vanuit het hotel 2 shuttlebusjes van de eerste generatie VW transporters de zgn T1 in eveneens retro kleuren. Maaaaar de kamers waren prima verzorgd, goed schoon en mooi strak afgewerkt.

Ania wilde een kaart versturen vanuit Canada naar haar neefje Tomek in Polen dus even een postzegel regelen. Die kaart had ze al eerder gekocht, maar een postzegel in het weekend regelen dat valt even niet mee. Ja, kan wel maar zoals alles in het groot gaat ook in Canada is het kopen van 1 postzegel niet mogelijk dit gaat per 6 en dan ben je gelijk 16 dollar kwijt. Als we nu meerdere kaarten zouden versturen ok maar 1 kaartje voor 16 dollar, mmmm iets te overtrokken. Maar niet getreurd op maandag is het postkantoor wel ergens open en dan…… shit Labourday. We hadden er dus inmiddels 2 gehad, postkantoren dus, maar gesloten. Terug naar het hotel, het probleem uitgelegd want wij gingen Canada uit en voor hem is het toch leuker als de kaart dan ook uit Canada verzonden zou worden. In het hotel was men zo vriendelijk om dinsdag, de kaart voor ons te verzenden. Zo ook weer geregeld.

Nu op weg naar Sidney, ja ik hoor u denken, nah niet daar, maar hier. Vanaf hier vertrekt de ferry naar the US. Sidney een klein touristische badplaats met heeel veeeel mooie jachten, er wordt dan ook veel gevist door de plaatselijke inwoners. We waren best wel vroeg dus zijn we even door het centrum gelopen. Het centrum bestaat uit een brede weg en brede trottoirs met lage sprookjes achtige huisjes en winkeltjes. Wie in Disneyland is geweest heeft er wel een beetje een voorstelling van. Labourday betekent dat de meest winkeltjes gesloten zijn, maar er waren enkele open dus die waren de klos.

“Oh dit is leuk, een 3D verjaardagskaart, als je die uitklapt dan komt er echt een hele voorstelling te voorschijn”. Ania wilde deze kopen, dus aan de verkoopster aangeboden om af te rekenen. “Huh, what is happening with my cash. It’s refusing the buttons”, hoorde ik haar zeggen en jawel, ik was zeker in de buurt. Wilde nog tegen haar zeggen dat ik Heenes heet. De kassa begaf het. Ik had wel een beetje te doen met haar want ze was eigenlijk verbaasd en wist niet meer hoe dat po..(kinderziekte die soms met water gepaard gaat) ding aan de praat te krijgen. “ I used it just a few minutes ago, ok have to call the owner of the shop. We were unlucky because she repared it with the help of the owner. Haha dacht ik, misschien krijgen we die kaart wel zo mee lol. Ja inderdaad ikkuh ook krent.

Een paar winkeltjes verder gelopen en jawel ik was Ania zoek. Het magnetisme van de kleding is sterker dan welke liefde van de man dan ook. Dus hoppa stond ik weer midden tussen de rokjes en bloesjes. Een alleraardigste dame kwam op mij af en uitte de kreet, “Can I help you?” Een overbekende wereldwijde vraag. Ik keek haar aan en beoordeelde haar gelijkertijd met een blik van. Ik zie er toch niet uit dat ik hulp nodig heb met vrouwenkleding. Ik uitte mijzelf door te zeggen, “ No, no, I am one of the victims of clothe looking women and just waiting for her to end her adventure between the skirts".

We zijn hierna een toertje gaan maken in de heuvels en het stadje zelf. Hier wil ik wonen en hier ook wel, kijk daar wil ik ook wel wonen, de omgeving was ook weer te vergelijken met mmm Hollywood? Berverly Hills? Ja ik denk het wel, de rijkdom straalde er van af en de meeste woningen zijn zo neergezet dat ze een pracht uitzicht hebben en vaak een flink stuk land erom heen. We hadden het wel gezien dus terug naar Sidney om onze magen weer even te vullen.

Mijn nood was hoog, eigenlijk te hoog, want normaal ga ik niet snel naar een openbaar toilet om te zitten. Wat dat betreft heb ik wel te doen met het vrouwelijk geslacht. Maar soms, ja soms vallen de principes van je af. En schitterend schoon hotel met een restaurant gevonden en daar hebben we de nodige vitamientjes weer tot ons genomen. Langzaam gingen we de richting van de ferry op om onszelf in te boeken voor de 2,5 uur durende boottocht naar de US.

Op zich is dit een bijzondere overtocht want je vaart met een redelijk grote Ferry tussen vele kleine eilandjes door op soms een afstand van amper enkele 100derden meters. Oooooh, kijk daar, wordt er door enkele kinderen geroepen. Meerder gezichten draaiden zich de richtng van de wijzende vingertjes op en niet voor niets. Even verder naast de boot zwom en flinke haring, ze noemen die ook wel Walvis. Hij spoot regelmatig een fontein van water de hoogte in en verdween daarna de diepte van dat ijzig koude water in. Voor ons als sukkelig nederlands volkje was dit wel weer even iets bijzonders want ja je komt op de coolsingel niet elke dag een walvis tegen. Even daarvoor hadden we ook een zeehond zien zwemmen vlak bij de wal voor het inschepen. Nu is het wel zo dat als ik hem niet had gezien mijn leven ook gewoon verder gaat hoor, dus het is geen wereldwonder maar toch leuk even zo’n visje in het wild te aanschouwen.

Zo de reis is ten einde, we mogen van boord!!! Auto’s ingestapt, gordeltjes vast, lichtjes aan en gaan met de banaan. Hahahahahaha, kjk nou eens, een dure Mercedes met een bejaarde man die rond zijn auto loopt verschrikt kijkt en wit uitslaat. Lache man zijn auto start niet, die kan mooi niet van boord hahahaha. Jaja, John het lachen vergaat je al snel, want waar je even niet naar gekeken hebt is dat deze dure jongen wel vooraan de rij staat er jij er dus niet langs kan. Hahahahaha, en nu lach ik even voor de oude man. Jij kan er dus ook niet af. @##$$%%^^, pffft ok,ok zal niet meer lachen. Vanaf nu vindt ik het zielig en rot voor die man. Maar hoe kan dat nou. Accu leeg?

Nee joh van die 2 uurtjes dat hij stil staat. Die wagens zijn toch redelijk goed beveiligd. Bedoel als je met 5 man de achterklep niet open kan krijgen omdat er een dubbele beveiliging op zit en zelfs mensen via internet zoeken hoe deze klep open kan, dan kan toch niet zomaar een accu leeg zijn. Maar goed achterin is begonnen met achteruit rijden. Maar ook in Amerika zitten er chauffeurs bij waarvan je je afvraagt hoe zij aan dat rijbewijs zijn gekomen. Achteruit tussen paaltjes doorrijden is een hele kunst en dat duurt even. He, dacht een slimme Amerikaan. Misschien kunnen we de mercedes wel weg duwen. Zo gezegd zo gedaan. De wagen werd als het ware op een zijspoor gezet en toen mochten we van de boot. Tis maar goed ook anders waren we mooi in de boot gelogeerd.