Dag 11 - North Cascades National Park

Vroeg wakker en deze keer gelukt (niet zo heel gek als de hele nacht een aantal treinen toeterend langs komen rijden). Maar goed, de zaak ingepakt, ontbijtje en op weg. Eerst nog even de onderweg-versnaperingen aanvullen bij de supermarkt. Versnaperingen? jaja, Ania is een vrouw en als er dan in de supermarkt rokken en broeken te vinden zijn dan…..? juist dan kan je ze daar terugvinden. Beetje verschrikt komt ze naar de kassa. “We moeten terug naar het hotel” !!! Ikkuh verbaasd, want we hebben toch alles nagekeken. “Mijn trui hangt nog aan de kapstok”. Mmmm, begint de dag nu al zo :). Gelukkig waren we niet heel ver weg.

Het weer was druilerig  maar niet echt slecht dus dat viel nog wel mee, maar ja, als je naar een gebied met bergen gaat en je rijdt dan in de wolken, dan ben je niet echt in de wolken hoor. Je wilt toch ook wat zien. Maar goed tis niet anders. Het weer is niet te plannen. En volgens de receptie bij het Hotel is pas eind van de week de 80 graden zone onderweg. Een kleine 100 km verderop kwamen we de borden tegen van “The North Cascade National Park”. 

Weer een einde verder stond links van de weg een rustiek restaurantje geheel van hout opgetrokken. Ania - “Ik ga hier even een plaspauze houden, maar als ze geen wc hebben, gaan we door”. Haha, ook een manier, maar goed een restroom hadden ze dus wel, dus wij hier maar onze stop gehouden. “Een lekker bol vrouwke (zoals velen hier zijn), ze zag er uit als de keukenprinces begon met ons een praatje (zoals velen hier doen). Je kent het wel, Where are you from en zo nog meer vragen. Maar ze was goed geinteresseerd (zoals velen hier zijn) en kon lekker doorkletsen. Natuurlijk ging het over het weer, want het bleek dat het een week eerder het erg droog is geweest en eigenlijk de hele zomer wel warm was, zo rond de 80 graden. Pfft hebben wij weer, komen we hier plenst de regen uit de hemel. Tja en als het dan warm is dan volgt al snel een gesprek over bosbrand. Eveneens vorige week schijnt dat door de bliksem een flink bosbrand was ontstaan van een flinke omvang. We hebben nog even doorgekletst en daarna weer afscheid genomen.

De ingang van het park liet niet lang op zich wachten, dus even weer het visitors centrum bezocht, waar we te horen kregen dat de brand tot vlak bij dit gebouw was gekomen en ze 1 week moesten evacueren. De toegangswegen waren afgesloten maar dat nam niet weg dat we op diverse punten een prachtig uitzicht hadden op het bijzondere landschap. 

Wij reden rond 3 grote meren die elk een eigen stuwdam hadden en waar stroom werd opgewekt voor de plaats Seattle, die toch een behoorlijk aantal km zuidelijker lag. Als je zo regelmatig uitstapt en je de omgeving verkent dan vliegt de tijd wel erg hard. Uiteindelijk werden de bergen lager, maar als sluitpunt werden we nog even verrast door een overview die echt schitterend was gesitueerd. Je moest even een trail op, maar dat was een kort stukje en dan kreeg je een schitterend blik op een dal vanwaar de ruwe bosrijke bergen overgingen in een door en droog gebied. Vertel…, lezers wat betekent dat voor ons als doorgeregende vakantiegangers? Juist, het weer werd beter, de zon kwam te voorschijn, dus na de nodige fotos en videootjes, snel dit gebied in gereden en ja hoor het was een welkome verrassing. De tempartauur steeg van 56 graden naar zo’n 80 graden, dus werd het snikheet. 

“Getver wat is het warm vind je ook niet Ania". Haha, ik ben een Nederlander toch, dan is het nooit goed lol. Nee, we waren blij, eindelijk weer zon. We reden nu door een gebied waarvan ik twijfelde of we nu in Washington reden of in Utah. Het was voor mij prima, ik prefereer de midden staten van Amerika. Ik wil eigenlijk alleen maar palmbomen zien lol. 

We reden het plaatsje Winthrop binnen, een heel klein gezellig dorpje wat geheel gebouwd was als old western stadje. Sommige huisjes waren uit 1890 zoals bv de city hall. Je kent het wel een straat van zand met aan beide kanten een overdekte balustrade waar de woningen en winkeltjes gevestigd waren. Je kon je paard dan aan de balustrade vastzetten. Die balken waren daar ook nog wel. Alleen de straat was nu van asfalt en de paarden van ijzer. Maar de huisjes waren nog hetzelfde als toen. “Hello, have you been in the museum, its a real nice place and you see all stuff from the eighties”. 

We werden weer aangesproken, door dit keer een man die al snel zijn handicap aan ons doorgaf en vertelde dat hij uit Texas kwam en hij dus een farmer was daar, oftewel een cowboy. Hij voelde zich hier wel thuis in dit stadje en woonde hier alweer lang. Amerikanen schijnen er een gewoonte van te maken om van tijd tot tijd gewoon in een een andere staat te gaan wonen. Zie dat in Europa nog niet gebeuren. Ook nu weer een gezellig praatje met de nodige bekende vragen. Ania had inmiddels via internet in de auto het volgend hotel geboekt in Omak, dus we vertrokken uit Winthrop. 

“He kijk nou, een Elk daar in de tuin van een woning en nog een en nog een. Die dieren liepen vrolijk door het dorp en de woningen alsof het heel normaal was. Een Elk wat is dat nou weer, we hadden hem al een keer eerder gezien maar dachten dat het gewoon een hertje was. Deze dieren zijn bepaaldelijk niet schuw en als je ze te eten geeft komen ze zowat op je schoot zitten. Dit is natuurlijk ooit hier gebeurd in dit dorpje en nu zijn ze voltallig aanwezig en niet meer weg te slaan, ze zijn een soort inventaris van dit dorp geworden. Een hert heeft dunne pootjes en spitse oren, deze dieren hebben juist dikke poten en grote ronde oren. 

Tijdens onze rit naar Omak kwamen we gebieden tegen die volkomen verbrand waren door het droge klimaat. Hier schijnen nogal wat bosbranden voor te komen. Op zich wel een imposant gezicht maar wel somber. Ach het duurt even maar dan groeit er toch weer een mooie natuur. In het hotel merkten we wel dat de branden hier een behoorlijke impact hebben . Het lijkt een soort van “Het hoort erbij”. Er liepen nogal wat bosbrandweermannen en vrouwen rond die ook in dit hotel overnachten. Zij waren op weg  naar de branden die momenteel ook heersen een klein 100 km hier vandaan. Laat Ania nu de route ook daar dwars doorheen te hebben gepland. Nou dat wordt morgen mischein wel omrijden, ach we zien wel. De brandweermannen komen uit diverse countys en hebben wel allemaal dezelfde voertuigen bij zich, Amerikaanse Pick Ups. Niet echt brandweerwagens maar meer een kleine tankwagen met hele dunne hogedrukslangen aan boord. Het was een leuke rit, afwisselend landschap en veel indrukken op gedaan.

Was weer goed gepland.

Gereden 306 km's (191 miles)

Start: Mount Vernon (Washington) / Stop: Omak (Washington)