Dag 12 - van Omak via de bosbranden naar Spokane

9 september 2015 - Spokane, Washington, Verenigde Staten

Het was tegen 7 uur in de ochtend, mijn droom werd ruw verstoord, alhoewel ik geen idee had waar ik over lag te dromen was ik wel ontstemt. Moet dat nou buurtjes. Een stel Amerikanen waarvan de man een baard in zijn keel had die nodig eens een onderhoudsbeurt nodig had. De decibels schoten door de muur heen. Mijn ene oog open en mijn andere bewust dicht houdend zodat ik niet weer 2 ogen dicht hoefde te doen als ik weer terug in bedje dook, ben ik in mijn onderbroek vastberaden om deze Amerikanen eens een engels lesje te leren, naar de deur gelopen. Om de hoek gekeken, maar gelijk weer de deur dicht getrokken waarbij ik net op tijd mijn hoofd weer naar binnen trok. Men was met een ambulance bezig om een waarschijnlijk toch wel heel zielige man in een brandcard te krijgen. Even voorstellen, het ging hier om een redelijk gezet persoon die aan de zijkanten over zo’n brandcard heen zakt. Snel mijn bed in want ik hoefde er nog niet uit. Wat er allemaal gezegd is weet ik niet maar naar mijn voorstelling had iets te maken met het vastsjorren van een bonk vet op een plank. Ja en dan moet je aanwijzingen hebben.

Bij het ontbijt waren een aantal brandweermannen aanwezig. Zo nieuwsgierig als Ania was en eigenlijk ik ook wel begonnen we een praatje over de bosbranden en of wij de weg konden vervolgen. Hij vertelde dat er zon kleine 2000 man in de buurt aan het werk waren om een flink brandje onder controle te krijgen. Hij had waarschijnlijk haast want hij taaide snel af. Naast ons zat een keurige vrouw die ons aangehoord had en vertelde dat er soms wel brandweermensen uit Australië hier naar toe kwamen om te helpen. Dit gebied schijnt een behoorlijk brandgevaarlijk gebied te zijn kwamen we later ook wel achter.

We maakten zoals gewoonlijk weer een praatje met de vrouw en haar man, die Canadezen bleken te zijn en in Viktoria te wonen. Zij maakten regelmatig fiets tourtjes en zo ook in Nederland geweest. Altijd leuk om over je eigen land op te scheppen toch. Dus dat hebben we dan ook maar gedaan met zinnen als, het is zo mooi bij ons en je kan er zo lekker fietsen, pfft alsof ik elke dag op een fiets zit lol. Na een tijdje afscheid genomen en op naar Spokane een kleine 280 km naar het oosten toe. Even bij de Mac een kop koffie gehaald, want die koffie is goed te drinken. De Amerikaanse koffie is brrr; veel te waterig. “kijk dan, daar links”. Het leek wel een camping maar dan van wel erg grote omvang.

We hadden al iets gehoord over het feit dat er veel brandweermannen nabij Mc Donalds gelegerd waren in shifts om de brand te bestrijden. Maar als je dan zoiets ziet, dan heb je pas een voorstelling. Waarom komt zoiets nooit in het nieuws. Dit zijn hulpverleners die ervoor zorgen dan de burger niet in de ellende komt door het plat branden van huizen en misschien zelfs wel hele dorpen. Het enige wat je dan hoort is het feit dat er brand is en met man en macht er aan wordt gewerkt. Maar dat er dan zo’n organisatie achter steekt met mobile keukens, medisch verzorgingstenten. En planners voor ploegdiensten, daar hoor je helemaal niks van.

De jongens en meiden sliepen in een sheltertje op een lucht bedje en zijn soms dagen aan het werk. Ze mogen niet langer dan 14 of 21 dagen werken en moeten dan voor 2-3 dagen naar huis of vrijaf nemen om daarna weer terug te keren. We zijn het terrein opgereden, maar werden tegen gehouden door een Security officer, mmm nee eigenlijk officer-tje, een klein vrouwtje met een gezicht van 15 kwam op ons af en dan worden er vragen afgevuurd. Maar op de mededeling dat ik een brandweerman uit Nederland ben mocht ik na overleg het terrein op en kon met de publieke voorlichtingsdienst praten.

Een vrouw en een man lichten ons helemaal in en vertelde hoe ze het doen met het blussen zoals brandgangen zelf opbranden en het inzetten van bulldozers en watervliegtuigen en helicopters. Er hangt een satelietkaart die regelmatig ververst werd en waarop dat de planning plaats vindt. En natuurlijk werd er voor eten slapen en de verder inwendige mens gezorgd. Er werd redelijk zwaar materiaal gebruikt waarvan een aantal in opslag stond op het terrein.

Zijn er zoveel brandweermannen in deze regio dan? Het antwoord is dan weer, nee. Waar komen zij vandaan, het antwoord hierop verraste mij wel een beetje. Australia, Nieuw Zeeland en verder uit alle staten van Amerika worden ze soms overgevlogen. En het zijn allemaal professionals. Kijk dat zijn toch dingen waar je niet bij stilstaat als ze op tv zeggen dat er brand is. De organisatie is gigantisch en bewonderenswaardig. Helaas zijn er in deze tijd wel 3 mannen overleden tijdens hun werkzaamheden en die zijn zelfs bij mij in memory, omdat ik weet welk een dankbaar werk zij doen of hebben gedaan en hoe vreselijk het moet zijn als je ingesloten raakt door het vuur.

We zijn na een tijdje doorgereden en Amerika is Amerika niet als er ook nu weer geen commercie plaats vindt, want even buiten het terrein stonden stalletjes die T-shirts verkochten met teksten van deze firefighters erop. Ja inderdaad mensen, ook ik heb er 1 gekocht.

De weg was lang en weer vreselijk recht soms saai, soms prachtig. Nooit geweten dat ook deze staat zo’n mooie natuur heeft, zo ruig en rotsachtig. Stevig stijle canyons en stuwmeren. We moesten voor een groot deel door het inmiddels afgebrande landshap en overal zag je dat wegen waren afgesloten en de hulpverlenende voertuigen af en aan reden. Ook was op sommig plaatsen militair materiaal ingezet.

Uiteindelijk kwamen we in de drukke stad met zijn 200.000 inwoners Spokane aan. Ania haar nagels laten doen bij de thaise specialisten, daarna een wandeling in het centrum gemaakt. In dit centrum loopt een rivier op hoogteverschil dus u raadt het al, een waterval is dan het geval. Heel apart zo midden in de stad. Wat eten, winkelen in het winkelcentrum die in Amerika meestal tot 09:00 uur open zijn elke avond. En ja klopt wat u nu gaat zeggen. Er zijn 2 broeken bijgekomen in de bagage.