Dag 14 - van Bizon Valley tot Smoke Jumper

Het ritueel was weer begonnen. Ik de kabels en computerapparatuur, Ania de kleding, ik de koelkast, Ania de toilet prulletjes. Zo ongeveer hadden we het afgesproken. Wat we altijd doen is van 2 koffers 1 maken en hetgeen we niet direkt nodig hebben blijft in de andere koffer in de auto. We zijn dan binnen 15 minuten in gepakt voor de reis. Maaarrrr het loopt niet altijd even vlekkeloos. Soms heb ik wel eens van, ik koop een treinkaartje en je bekijkt het verder maar. Maar een treinkaartje is te weinig, ik moet ook nog een stukkie vliegen. Ach ja wie heeft dit niet he. Mischien niet eens gezond om nooit eens lekker op elkaar te fitten. Maar vanochtend ging het weer van een leien dakje, we waren snel op weg. 

We reden aan de westkant van de Rocky Mountains, dit betekende dat we in een vallei reden met aan de linker kant hoge jongens en aan de rechter kan de lage heuvels richting zee. Je weet wel waar dat regenwoud ligt. Brrrr. Als je een binnenweg berijdt, dan kom je door dorpjes die soms een mooi afgewerkt straatbeeld geven en waar dan ook best wel mooie huizen staan op z’n amerikaans, maar vaak ook hele rommelige terreinen die dan weer de indruk van armoede geven of een beetje zigeunerachtig zijn. Het barst er dan ook vaak van autosloperijen. Als je een dorp naderd dan wordt de snelheid terug gebracht van 70 > 45 > 35 en soms zelfs naar 15 miles/hour. 

In Polson stond een brandweerman met een vlag  als een standbeeld voor een brandweerwagen waarop de vlag halfstok was gehesen, het was 11 september, de dag van de grote ramp in New York. Hier moest ik het mijne van hebben. Wij gestopt en een praatje gemaakt met 1 van de brandweermannen. De solidariteit in Amerika onder brandweermensen is erg groot en zij worden door het publiek op handen gedragen. Moet zeggen het ontroerde mij best wel weer zoals ieder jaar als we hier zijn om deze tijd. 

We trokken verder en na enige tijd kwamen we uiteindelijk bij de afslag voor “Bison National Range” aan, een paar mijl verder was de ingang van de bisonfarm. Visitor centrum even in voor info en daarna de weg weer op. We mochten nergens de wagen uit, want de kans dat je oog in oog met een zwarte of grizzly beer kwam te staan was duidelijk aanwezig zo werd ons mede gedeeld. Maar ja, dat kan in elk bos in de states, die dieren zwerven overal rond. We reden op een onverhard pad tegen een paar vrij steile hellingen op met een percentage van 10% langs afgronden. Mijn oog zat dus naast mij want het risico van onverwachts wisselen van etage stond me niet echt aan. 

We reden en reden en reden, de weg was zo’n 20 mijl en ons gangetje nog geen 15 mijl. Het uitzicht over het dal was best heel erg mooi, maar we kwamen voor de dieren en die lieten zich niet zien. Pas toen ik mijzelf een berggeit begon te voelen in mijn voiture die net als ik begon te zuchten, kwam eindelijk, aan bijna het einde van de rit een kleine kudde bisons in zicht. Bison en Buffel ogenschijnlijk hetzelfde maar met dit verschil dat een bison een autonoom dier is en een buffel een echt kuddedier. We hebben in totaal een kleine 25 bisons gezien en 3 Elk(en). De temperatuur ging behoorlijk stijgen. De airco aan en op naar Missoula. 

Missoula een middelgrote stad waar de Smokejumpers hun trainingscentrum hadden gevestigd. Ania had op internet gezien dan je er een rondtourtje kon krijgen onder leiding van een gids. We zaten toch in een gebied waar veel bos branden ontstonden dus ach waarom niet he. We werden door 1 van de smokejumpers rondgeleid en kregen een stukje geschiedenis en uitleg over hun uitrusting. En weer sta je niet stil bij hetgeen deze mannen doen en onder welke omstandigheden. 

Zij hebben een uitrusting die redelijk zwaar is en worden zo in zware dikke nomexpakken boven de bergen als het ware uitgeworpen. Ze zorgen dan dat de branden beperkt blijven tot een klein gebied. Ook het materiaal wordt gedropt. Zelfs kartonnen dozen waar ze dan de nacht in door kunnen brengen. Als er zon brand is geweest zijn de wegen onbegaanbaar en dus moeten die mensen terug zien te komen. Hiervoor worden dan ezels gebruikt die het materiaal mee terug dragen tot bij waar de wagens het weer overnemen. Ze zorgen dan dat de branden beperkt blijven tot een klein gebied. Het zijn geen echt brandweermensen maar hebben een goede training gehad op brand gebied en parachutespringen. 

De smokejumpers zijn uniek en wereldwijd maar weinig bekend. Het schijnt dat Rusland het grootste korps heeft, dan zijn er nog wat in zuid azie en dan natuurlijk in de US. Het was erg interressant, maar niet geheel op het gebied van de brandweer.

Op naar het hotel waar we de auto uitgepakt hebben en wij zelf Downtown in zijn gegaan. Natuurlijk moest ik een Bison Burger eten, die hier dus aangeboden worden en ook Bison soep. Tis een aanrader want de soep smaakt een een beetje naar ossenstaartsoep en de bison is een soort gehakt alleen dan wat droger. 

Op de terug weg was er een auto voor me die ineens boven op zijn rem stond!!!#$$%%. Zat er bijna op, maar waarom dan? Wel, 1 seconde later kwam op zijn gemak een Elk achter het voertuig aangewandeld die even over moest steken midden in de stad op een drukke verkeersweg. Die dieren lopen echt overal en niemand die er over klaagt.

IJsje eten (verlies je niet in de grootte, was blij dat ik een kleine had genomen), bij een bekende icecreamtent waar een flinke rij stond en daarna het hotel weer opgezocht. Mensen ik zit nu te tikken maar ben kapot dus sorry, ben zeg maar even van de wereld afgelopen. De laatste dagen weinig spectaculairs meegemaakt, maar ik beloof u mijn pech komt echt weer terug, u mag straks weer hartelijk lachen. tot spreeks maar weer.

Gereden: 258 km's (161 miles)

Start: Kalispel (Montana) / Stop: Missoula (Montana)