Dag 15 - Doorreis naar de Ania Canyon

Goede morgen, heeft u dat ook wel eens, je gaat boodschappen doen, je parkeert en je weet ineens niet meer waar je auto staat. Jawel ik wel, maar nu gelukkig even niet, nee het was nu even iemand anders die na het terug komen van het uitchecken bij een auto gaat staan wachten tot de chauffeur op het knopje van de ontgrendeling drukt. Maar als je gaat staan wachten bij een auto die dan toevallig ongeveer bijna hetzelfde eruit ziet en de kleur ook nog eens wit is, waar dan niemand in zit. Dan duurt het vreselijk lang voordat je naar binnen kan. 

Een kleine 10 meter verder stond een witte auto met een chauffeur die heel gemeen ook nog eens een videocamera had gericht op dit kleine maar oh zo hilarische incident. Maar gelukkig het kwam goed, de juiste personen in de juiste wagen die samen op dat moment naar de toeslenterende bolbuikende eigenaar ,van de voor Ania droomauto, keken. Een rot opmerking volgt dan. Kijk eens dat is je nieuwe minnaar. De man slofte een beetje  voorovergebogen voetje voor voetje naar zijn witte auto, zich totaal niet bewust dat een moment ervoor een jonge blom aan zijn auto heeft staan rukken. hahahaha. Met moeite kon hij de tasjes die hij bij zich had nog dragen. Blij als hij was plante hij zijn bagage achter de auto en moest even uitrusten van de vermoeide voettocht van 20 meter vanuit het hotel naar zijn auto. Je smaak gaat vooruit Ania. en weer, hahahahah. 

Maar goed vrede gesloten, ik heb het haar niet kwalijk genomen, uiteindelijk is ze toch bij mij ingestapt. We moesten een flink stuk rijden voor de volgende bezienswaarigheid (De Hells Canyon), zelfs zo ver dat we dat niet in 1 dag konden doen. Dus eerst dan maar even inslaan voor de inwendige mens. Het nodige aan totaal verkeerd snoepgoed zoals donuts en drank, waar dan wel ook weer bananen tegenover staan. Ach ja, als ik hier zou wonen moest er geen supermarkt in de buurt zijn lol. Wat een keuze aan artikelen. Ik was alvast bij de kasse gaan staan want Ania moest nog even wat halen. 

“Are you ready”, vroeg een keurig in uniform geklede bij de winkel behorende kassadame.”Nee I am waiting for my boss”, gaf ik haar als vrolijk antwoord terug, ik kreeg een Amerikaanse riedel over mij heen waar ik de van de eerste tot de laatste letter niks van begreep. Maar mijn opvoeding heeft mij geleerd dat je altijd netjes en vriendelijk moet blijven, dus ik lachte naar haar  in de hoop dat wat ze had gezegd ook humoristisch was. Ik had geluk. We konden afrekenen. “John, kijk eens daar”, John keek en zag een vrouw, hmm niks bijzonders toch, en daarna zag ik een pyama broek, hmm kan nog net, maar van boven sliep ze nog, de benen bewogen alszijnde een loopgedrag om naar voren te komen, dat dan weer wel. Maar de bovenkant was nog een paar uur achter denk ik want dat gedeelte zag er dan ook uit alsof ze over de Amerikaanse burgeroorlog droomde. Heeft u al eens in de spiegel gekeken als je net wakker bent. Ik wel en dan zit mijn haar altijd in de war. Welnu…..heb ik genoeg gezegd. Ach ja, Amerikanen schamen zich niet snel, die doen gewoon lekker waar ze zelf zin in hebben, dat is een punt wat ik dan weer wel mag in dit land. Gewoon lekker jezelf zijn. Ach misschein liep ze wel te slaapwandelen. 

De auto ingeladen gestart en op weg. We hadden eigenlijk wel weer genoeg bomen gezien, dus alsjeblieft laat het landschap veranderen. Op zich niet zo’n punt maar de navigator viel in slaap en ja dat moeten we niet hebben, want dan komen we nergens. Boven op de Lolo Pass (wat een naam), was weer eens een visitor centrum dus daar konden we wakker worden. Ik even een droompje van een paar minuten gestart en Ania even de info ophalen. Koffie, sanitair gebruikt en weer verder. Ons gebed werd verhoord. We kwamen van de groene wouden regelrecht tussen de dorre rotsen terecht. Wat een pracht, de video en fotocamera’s kwamen weer te voorschijn en de natuur werd weer voor eeuwig op de plaatjes gezet. 

Onderweg was Ania weer aan het internetten gegaan en plots een vraag in mijn rechteroor. “zullen we deze weg op gaan dan komen we bij de canyon uit”. Er is normaal gesproken geen mogelijkheid om met de auto dichtbij te komen dus na enig spitten vond Ania een onverhard grindweggetje binnendoor. En anders kunnen we ook met een boottocht meegaan op de rivier die in de canyon stroomt. Maar dan moeten we daar 3 uur voor uit trekken morgen of we kunnen ook de 8 uurs tocht nemen. Ok afgesproken ik stemde in met het voorstel van het weggetje en dan kijken we wel of we ook de boottocht gaan doen. 

We gingen op weg. Ania had net ontdekt bij het visitor centrum dan we Idaho binnenreden en als dank kregen we een uur extra, de tijd mochten we achteruit zetten. Uiteindelijk na best weer een lange rit kwamen we bij het weggetje aan. We moesten over een brug en dan links af. Huh, dit is geen grindweg dit is een mooie geasfalteerde weg. We werden beiden zo gefascineerd door het landschap dat we na een flinke klim eigenlijk niet in de gaten hadden dat we inmiddels inderdaad op een grindweggetje aan het rijden waren. Pfft het werd eigenlijk best angstig. Bedoel ik ben een plattelandsmens en ben gewend op platte wegen te rijden. Maar als je dan rechts van je een bergwand hebt en links van je een afgrond zonder afzetting van een paar 100 meter de vloer van grind is gemaakt en dus glijdbaar op een helling van al gauw tegen de 10%, dan is het toch slikken. 

Een automaat rijdt grandioos en dat blijkt ook nu weer, Automaatje aan, cruisecontrole op 15 mijl gezet en ja hoor de machine kamer werkte hij kwam stijgend en dalend niet boven de 15 mijl per uur. Jammer dat ik nog zelf door die haarspeldbochten moest sturen. Hoog, hoger, hoogst en dan laag, lager laagst. We kwamen uit bij de rand van de de rivier. Huh waar is de canyon hahaha. Kilometertjes gemaakt, levensrisico gelpen, Canyon weg. Nu blijkt dat we uitkwamen op een punt waar de boten opgevangen werden om via de weg terug te gaan naar de start. 

Ik heb eens even mijn licht opgestoken en kreeg te horen dat deze boten starten bij de dam dat is dan 240 km meer zuidwaarts en dat ze dan binnen 4 dagen de rivier in de canyon afzakken. De maatschappij die er maar 3 uur over vaart was niet hier maar beneden bij de brug. pfft, lekker dan. Weet je wat om niet helemaal voor niks gereden te hebben kreeg deze plek van mij een nieuwe naam, de ”Ania Smiechowska Canyon”, eerlijk is eerlijk dit heeft ze verdiend. 

We zijn terug gereden bergje op bergje af en gaan informeren bij het bureautje. Een lady vertelde ons dat ze door de canyon varen van het punt waar wij waren en dat kost dan 180 dollar per persoon. MMmmmm, is mij dat een tochtje in een bootje om tegen de zijwanden van een berg aan te kijken waard. Nee, ik neem nog wel een extra biertje. We gaan morgen wel de scenic route van deze canyon doen en wie weet komen we toch nog op een mooi plekkie terecht. 

Op weg naar het hotel waarvan Ania inmiddels had ontdekt dat dit vol zat. Grrr. Dan zien we wel wat er op ons pad komt. “kijk John, op dat bord staat……, jawel, we worden weer gestraft, we moeten de tijd weer vooruit zetten want de bergen hebben pacific time, dus dan zijn we dus erg laat”. Ok dan, ach we zien wel we duiken anders wel achter in de auto. Maar vlakbij de plaats van het niet te boeken hotel was een dorpje met 2 motels. De een was alweer vol de ander had nog plaats. Niet een grote luxe maar het was schoon en dat is voor mij toch wel het belangrijkste. Slaap lekker tot morgen.

Gereden: 456 km's (285 miles)

Start: Missoula (Montana) / Stop: New Meadows