Dag 16 - Door de canyon, langs de wild fires richting de geverfde rocks

Goede morgen, heb je lekker geslapen?. “Nee”, was het antwoord. Ania had slecht geslapen omdat de airco zo’n herrie maakte. Tja, maar zonder in deze streken is ondoenlijk dan smelt je je bed uit en vloeibare Johnny kan niet sturen. Maar als we weer op weg zijn dan komen we wel weer bij. Dit hotel was even een stuk minder dan de vorigen. Maar goed het was er wel redelijk schoon. Trouwens wat ik niet begrijp van hotels. Waarom krijg ik toch altijd rugklachten als ik naar het toilet ben geweest. Na lange studie ben ik er achter. De rol hangt altijd zodanig dat je jezelf in allerlei bochten moet wringen om er een papiertje vanaf te trekken, meestal achter je. Koffie even aan de overkant van de weg en het ontbijt was deze keer van “Subway”. 

Onvoorstelbaar een stadje met 3 huizen en een brandstof station heeft een  Subway. Ennuh lezers, de benzine koste hier 2,56 dollar voor een gallon, dat is net effe 60 cent voor een liter. De start van de rit was niet zo heel boeiend, de nodige bomen raasden langs ons heen, maar dat duurde niet heel erg lang want het landschap veranderde in een dusdanig geheel dat beschrijven eigenlijk niet mogelijk is, dit moet je zien dus kijk even naar de foto’s. 

Het is zondag en daar Amerika heel christelijk is stonden overal in de kleine dorpjes de big cars voor de kerkjes geparkeerd en af en toe zelfs in de berm langs de wegen. Even inhouden op snelheid want er moest een pick up met aanhanger en daarop een oud landbouwwerktuig een oprit naar de kerk opdraaien. Huh, Kerk?, dit is geen kerk, voor we het echt in de gaten hadden waren we er al voorbij. Even terugdraaien. Ja hoor, geen kerk dus maar een auction voor oude landbouwwerktuigen. De meeste bezoekers waren volgens mij al gepensioneerd. Allemaal mannetjes met country kleding wat een beetje wildwest aan deed. 

De weg was verder een slingerweg geworden, omhoog en omlaag. We reden langs de Snake River die dus door de Hells Canyon liep waar onze bestemming uiteindelijk lag aan het einde van deze weg waar we de Canyon in konden kijken. De Canyon is de grens van Idaho en Oregon, waar dan tevens een tijdverschil van een uur heerst, dus het duurt bijna een uur om van de ene kant naar de andere te varen en dan praat je over aan afstand van misschien 100 meter. Er waren op het water meerdere visserbootjes dicht bij elkaar aan het varen. Kom lezers even mee fantaseren…”Hi buurman, weet jij hoe laat het is want ik moet denk ik stoppen met vissen mijn vrouw wacht op mij met het eten. Hmm het is 6 uur op mijn horloge. Hoe breed is die grens van tijd haha. Die komt gewoon te laat thuis, dus die kan zijn eten wel uit de vuilnisbak vissen hahahah.  

Het begon met een Dam, erachter een grote plas water wat dan eigenlijk een meer is maar hier zag men het toch als de rivier, beetje breed dat wel. Aan de andere kant het water een gigantisch stuk lager en zodoende kan men hier weer gebruik van maken om elektriciteit op te wekken. Begon hier nu het raften rivierafwaarts? In Nederland zeggen we wel eens sleurhut tegen een caravan. Hier ligt dat toch anders. Er stond een Pick Up geparkeerd langs de rivier en voor het sleurkasteel, de nederlandse sleurhut dus maar dan iets groter, zat een mannetje op een stoel zichzelf achterover te drukken, hoedje voorover, en van de rust te genieten. 

Hello sir, “Hi, howyourdoing”, was weer de begroeting. Ik legde uit wat onze plannen waren en hij vertelde dat na de volgende dam het water als het ware in een hel veranderd en daar dan dus het ruften begint. Deze rivier was schijnbaar uitstekend geschikt tot het opwekken van elektr. want een aantal mijltjes verder was weer zo’n dam aangelegd, speciaal hiervoor. We genoten erg van de surrounding. De rivier slingert zich schitterend door een Canyon die 2000 meter dieper was dan de Grand Canyon. Deze Canyon staat dan ook bekend als de dieptse van Amerika. Natuurlijk werden er de nodige foto’s en video’s geschoten. Wat een pracht was het weer. Aan het einde van de weg was een, zoals altijd, visitor centrum waar we weer de nodige informatie kregen. 

Jammer genoeg was er geen start van een rafterboot dus konden we dat niet meemaken. Trouwens we wilden alleen maar kijken hoor want kijk even op de foto, dit wil je als stadsjongen uit Rotterdam toch geen 4 dagen meemaken? Er kwam wel een speedboot tegen de stroming in varen. Wow, die moet een power leveren. Dansend op de golven en de tegenstroom kwam hij langs de kant aangemeerd. Een vrouw kwam van de boot en liep de trap omhoog waar wij stonden. “Hi, are you a crewmember”- was mijn begroeting - “Can you tell me, how I can get on board of that boat”. vroeg ik haar. “No, I am not, but down there is a guy he can tell you”. 

Dus ik naar beneden en de speedbootchauffeur gevraagd over de bijtjes en de bloemen. Zijn relaas beviel mij van geen kanten maar tja wie ben ik. “No, sir sorry, today there is no ride anymore”. Zou U dat leuk vinden te horen, nee toch. And tomorrow we only do a whole day for 8 hours. Dat deed de deur dicht. Verdomme we waren duidelijk te laat. 3 uurtjes had nog gekund morgen maar we moesten door want de gekleurde rotsen en andere bezienswaardigheden zitten met smart op ons te wachten om bekeken te worden. Ach eigenlijk waren we al dik tevreden met de rit en het onvoorstelbare pracht wat we hebben mogen zien. 

We hebben nog even wat crackers naar binnen gewerkt op een bankje in de schaduw. “Zie ik daar nu mensen in de verte op dat droge stukje rotsen midden in de rivier.” Video camera erbij en ingezoomd, dat doet hij 20x en nog was de afstand best groot in mijn vizier, dus die ware al gauw een kilometer weg. Het lijken wel ouwetjes, wat later bleek de waarheid te zijn. Want na pak weg een half uurtje stonden de 2 bij ons op de balustrade. “May I ask you your age”, pfft dat mens was 72 en haar man zelfs 79. Die twee klommen door de bergen alsof ze nog 18 waren en dat alleen maar om te vissen. Hij had een rugzak vol trouts, te vergelijken met makreel maar dan zoetwater en vele malen groter. 

Op naar Baker City waar ons hotelbedje al weer klaar stond. ‘kijk daar”, wat een wolken, ja waren het maar wolken. Er steeg een kolom rook van kilomters breed High in the Sky. Dit is een fikse jongen en onze weg was die richting op. Ik hoop niet dat ik er midden in kom te rijden want dat is bepaaldelijk niet bevorderlijk voor mijn gezondheid. De weg slingerde er gelukkig compleet omheen, maar aan de andere kant van de heuvels was het uiteindelijk nog erger maar toen waren we bovenwinds. En tja ikkuh nieuwsgierig natuurlijk, dus even een binnenweg opgereden die richting brand leidde. Op dat moment kwamen er 3 kleine trucks met bosbrandbestrijders aan. De mannen riepen mij toe dat de weg was gesloten. 

Ik heb een praatje gemaakt en verteld dat ik een brandweerman uit Nederland ben. Die kerels hebben wel goed kleding maar wat doen ze met hun adembescherming ? Hele gezicht zwart en in de neusgaten roetdeeltjes, dit kan niet goed zijn. 

Als je verteld dat je een brandweerman bent dan slaat dit altijd wel in in Amerika, dus ik kreeg uitleg wat er aan de hand was . Het bleek dat de hele compagnie zich moest verplaatsen vanwege de sterke uitbreiding door de wind. Ik ben doorgereden om een zo goed mogelijk zicht te hebben op de omvang van de brand en ja die was gigantisch en dit was dan 1 van de vele branden die momenteel weer in Amerika heersen.Verderop was een Heli water aan het opscheppen uit een toch wel droog riviertje, maar het lukte. Om nu te zeggen dat de brand hiermee minder werd ? Nee dat niet, maar dit soort branden duren dan ook dagen en soms weken.  

We zijn inmiddels gearriveerd in Baker City waar ik even mijn tankje opgevuld heb, althans ik wilde die opvullen. “Hallo sir”, een magere jongeman  met enigszins ingevallen wangen waarvan ik niet het idee had met een Amerikaan te maken te hebben, gekleed in uniform, kwam op mij aflopen. “sorry sir, but in Oregan and New Jersey are people not allowed to fill their car up by themselfs”. op mijn vraag wat hier de reden van is was zijn antwoord dat het om een veiligheidsmaatregel ging. Na verder lezen zagen we dat het bij de diesel niet gold. Ach ja elk land heeft zijn vreemde regels soms. Morgen richting Painted Hills.

Tot morgen maar weer.

Gereden: 339 km' s  (212 miles)

Start: New Meadows (Idaho) / Stop: Baker City (Oregon)